فشار روانی و اضطراب از دیرباز در میان حرفه‌ای های عرصه خبر شایع بوده است. در یک مقاله در Columbia Journalism Review در سال ۱۹۹۹ میلادی آمده بود که نزدیک به ۴۰ درصد سردبیران در آمریکا از «بیماری‌های مرتبط با کار، از بی‌خوابی گرفته تا فشار خون و اعتیاد به الکل» خبر داده‌اند.
در آن زمان رسانه‌های اجتماعی به وجود نیامده بودند و تنها شمار اندکی از اتاق‌های خبر، گزارش‌های خود را در اینترنت منتشر می‌کردند. با این وصف، حرفه‌ای های خبر ساعت‌های متمادی کار می‌کردند و در میان رویدادهای تنشزای کاری، موضوعات دشواری را پوشش می‌دادند.
در سال ۲۰۱۵ میلادی، مرکز دارت برای خبرنگاری و تراما (آسیب یا شوک روحی) دریافت که بین ۴ و ۵۹ درصد خبرنگاران بسته به محل یا موضوعات کاری خود، علائم اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) را دارند. در سال‌های بعد، همه‌گیری ویروس کرونا، ناآرامی اجتماعی و طیفی از بحران‌های اقتصادی در جهان این وضعیت را تشدید کرده است.
امروز خبرنگاران برای توجه به سلامت روانی خود چه کاری می‌توانند بکنند؟ آیا به وقفه کاری نیاز دارند؟
شماری از کارشناسانی که راهنمای حرفه‌ای هستنند و در سراسر جهان به حرفه‌ای های خبر مشاوره می‌دهند، در این زمینه توصیه‌هایی دارند که در ادامه می‌خوانید:
بیشتر بخوانید: گزینه‌هایی برای خبرنگارانی که با توییتر خداحافظی می کنند
آنچه در دانشکده خبرنگاری به شما نیاموختند
Phoebe Gavin که راهنمای حرفه‌ای و هدایتگری است، می‌گوید شاهد افزایش علائم «کارزدگی یا خستگی مفرط و یا چیزی مشابه آن» بوده است. او در مصاحبه‌ای برای این مقاله افزود: «حداقل شاهد واکنش‌هایی بوده‌ایم که نشان از کوفتگی کاری دارند و مردم تجربیات خود را از کار، این گونه بیان کرده‌اند.»
به گفته او، این همه، نتیجه لایه‌های زیادی از عوامل استرس‌زاست که خبرنگاران به عنوانی بخشی از کار خود تجربه می‌کنند. شغل خبرنگاری مرتباً با موضوعات دشوار سر و کار دارد؛ به خصوص در سال‌های اخیر که همه‌گیری ویروس کرونا، اعتراضات و جنگ‌ها جریان داشته‌اند.
بنیاد The Self-Investigation، که هدف کارش سلامتی خبرنگاران است، می‌خواهد خبرنگاران را تشویق کند که بر سلامت خود تمرکز کنند.
Aldara Martitegui، یکی از مدرسان این بنیاد، همه‌گیری ویروس کرونا را یکی از علت‌های اصلی اوضاع فعلی می‌داند.
از نظر او خبرنگارانی که به گزارشگری با خطر بالا عادت نداشتند، ناگهان خود را در موقعیتی تازه و غریب یافتند.
وی می‌افزاید: «برای اولین بار مجبور بودیم از یک واقعیت دشوار گزارش تهیه کنیم که همزمان بر خود ما هم اثر گذاشته بود.»
به گفته او، این بحران خبرنگاران را از نقش ناظر محض دور ساخت و به طرف‌های تحت تاثیر قرار گرفته مبدل کرد. Martitegui می‌گوید: «بسیاری از ما دیدیم که فاقد ابزارهای لازم برای مدیریت چنین شرایطی هستیم. این باعث شد احتمال پذیرفتن این مطلب که ما فاقد ابزارهای عاطفی هستیم در میان خبرنگاران بیشتر شود؛ چیزی که در مدرسه/مکتب به ما نمی‌آموزند.»
خط قرمزها(حد و مرزها)ی خود را برای دیگران روشن کنید
به گفته Martitegui، بنیاد The Self-Investigation تلاش می‌کند برای خبرنگاران فضایی ایجاد کند که کمک کند تا از شرایط کار خود آگاه شوند. یکی دیگر از هدف‌های این بنیاد، شناسایی نیازهای ما برای کار خبرنگاری به شیوه‌ای است که آن را باور داریم و این که آن را با «وضوح ذهنی و در یک حالت روحی آرام، نه آشفته» انجام دهیم.
Martitegui می‌گوید شاید از این مساله پرسش‌هایی به میان آیند، مثل اینها:
«آیا وصل بودن دائمی من به اطلاعات و رسانه‌های اجتماعی مفید است؟»
«این کار بر زندگی من چه تاثیری دارد؟»
«من می‌خواهم چه نوع خبرنگاری باشم؟»
«آیا می‌توانم در سازمان خبری که کار می‌کنم همان خبرنگاری باشم که می‌خواهم؟»
یکی از بزرگترین چالش‌هایی که تیم Self-Investigation در بین خبرنگاران شاهد بوده است، ناتوانی آنها در ابراز احساسات و افکار خودشان بوده است.
Martitegui می‌گوید: «می‌بینیم که خبرنگارانی که کارهای بسیاری را بر عهده می‌گیرند، خسته شده‌اند و احساس می‌کنند نمی‌توانند بگویند (کافی است، نمی‌توانم این کار را انجام دهم)، و از این نظر، ترس بسیاری وجود دارد.»
این پدیده در بین خبرنگاران آزاد هم وجود دارد؛ شاید آنها از رد کردن یک طرح و تهیه نکردن یک گزارش، ترس داشته باشند. زیرا می‌ترسند که اگر آن را رد کنند، شاید دوباره به آنها پیشنهاد نشود.
Gavin که با این موضوع موافق است می‌گوید: «این مساله واقعاً مربوط به حد و مرزها و انتظارات است، و این که مطمئن شویم که حد و مرزها و انتظارات چیستند.»
به گفته او خبرنگاران باید چیزهایی را که فکر می‌کنند برای آنها مفید است، به دیگران بگویند: «خبرنگاران نمی‌توانند انتظار داشته باشند که همکار، رئیس و یا همکارانشان به طور معجزه‌آمیزی بدانند که آنها به چه چیزی نیاز دارند.»
بیشتر بخوانید: نکاتی برای تهیه گزارش اخلاقی و دقیق از خارج از کشور
نقش صنعت رسانه
مدیران باید حد و مرزها و انتظارات کارمندان خود را بشنوند و مایل باشند درباره این موضوع بحث کنند که «چه چیزی می‌تواند برای تو به عنوان یک فرد معنا داشته باشد و همزمان برای مخاطبان جالب باشد و باعث حفظ کسب و کار ما شود.»
شاید برای هر سازمان خبری این طور نباشد. به همین دلیل مهم است که تحقیق کنیم و «اتاق‌های خبری را که کارمندان خود را به سرعت در کار وامی‌دارند و آنهایی که مشکل را درک می‌کنند، شناسایی کنیم.»
شماری از مدیران متوجه شده‌اند که چگونه استرس، بر کارمندان آنها تاثیر می‌گذارد. در حالی که خبرنگاران به کارهای دیگر روی می‌آورند، سردبیران می‌دانند که استعدادها را از دست می‌دهند. Martitegui در این مورد می‌گوید: «نگرانی وجود دارد، زیرا خبرنگاران، فرسودگی شغلی را تجربه می‌کنند و اکنون برخی می‌خواهند این حرفه را ترک کنند.»
او فرض می‌کند که این موضوع شاید علاقه مدیران را به سلامت عاطفی و روانی خبرنگاران آنها بیشتر کند: «خبرنگاری به خبرنگاران سالم نیاز دارد. باید حالت روانی مناسب برای انجام کار خبرنگاری، فراهم شود.»
راهنمایی‌های بیشتر
از فکرتان بیرونش کنید
Gavin توصیه می‌کند که زمانی را به نوشتن در مورد کاری که انجام می‌دهید، احساس خود و گونه‌ای که می‌خواهید کارتان احساس شود اختصاص بدهید. او می‌افزاید: «وقتی که این چیزها را نوشتید، از فاصله عاطفی دورتری نسبت به آنچه که در ذهن‌تان است، آنها را تجزیه و تحلیل کنید.» از خود بپرسید: من بر کدام یک از این مشکلات نفوذ دارم؟ من در مورد خود و دیگران چه پنداشت‌ها یا فرضیاتی دارم؟
ارزش خود را بدانید
هر چه بهتر خود را بشناسید، بهتر می‌توانید خود را به عنوان یک همکار ارزشمند معرفی کنید. Gavin می‌گوید: «هرچه در مورد ساختن مهارت‌ها و مقام خود راهبردی‌تر عمل کنید، به همان اندازه فرصت‌های بیشتری برای انتخاب خواهید داشت.»
احساسات خود را مشخص کنید
او می‌افزاید: «ساختن واژگان عاطفی و دانش ما در مورد این که فرسودگی کاری واقعاً چیست -- فراتر از شیوه‌های رایج فرهنگ عامه -- برای این که دریابیم چه کاری باید انجام دهیم، مفید خواهد بود.»
قاطع بودن را تمرین کنید
Martitegui می‌گوید قاطع بودن دو عنصر کلیدی دارد: احترام و ثبات. او برای فهماندن این مساله به خبرنگاران، مثالی می‌آورد: «می‌دانم که تو به این کار نیاز داری. می‌دانم که نیاز تو به این کار مهم است. اما نمی‌توانم این کار را انجام دهم، به این خاطر این که اگر این کار را انجام دهم، به این معناست که استراحت نخواهم کرد.»
با همکاران خود صحبت کنید
صحبت کردن با همکاران می‌تواند در مقابله با بی‌انگیزگی و پریشانی به شما کمک کند. Martitegui می‌گوید: «این کار به ما کمک می‌کند که بار دیگر به ارزش‌ها، اصول و هدف‌های خبرنگاری بپیوندیم و شور و اشتیاق دوباره‌ای نسبت به حرفه خود پیدا کنیم.»
تصویر از آنسپلش، عکاس: Zac Durant.
مقالات بیشتری نوشته
