میلاگروس کاستابل خبرنگاری نابینا و اهل اورگوئه است که تنها هفده سال دارد اما گزارشهای بسیاری از او مننتشر شده اند. گفت و گوی آی جی نت را با او اینجا می خوانید.
وقتی سال گذشته بحران کرونا اوروگوئه را فرا گرفت، پدر و مادر میلاگروس هر دو کارشان را از دست دادند. او تصمیم گرفت کار کند و تنها کاری بلد بود، خبرنگاری بود. به رغم کوشش فراوان، مرتب پاسخ منفی می گرفت اما مصمم بود که این پاسخ های منفی سبب تردید یا ناامیدی اش نشوند. در آوریل سال گذشته موفق شد نخستین گزارشش را پیرامون دسترسی اندک معلولان به اطلاعات کووید-۱۹ منتشر کند.
تنها سن کم او نیست که سبب تمایزش از دیگر خبرنگاران می شود، نابینایی کامل او نیز عامل مهم دیگری است.
او می گوید به رغم آن که نوشتن پیرامون معلولیت و روایت شخصی زندگی و تجاربش برایش مهم و ارزشمند است، نمی خواهد محدود به این کار باشد. وی موفق شد از این تجارب گزارش هایی تهیه کند و مطالبی بنویسد که در وبسایت هافینگتن پست، بیزنس اینسایدر و دیلی بیست منتشر شد.
منابعی چون آی جی نت به او امکان داده اند که از فرصت های گوناگون خبرنگاری آگاه شود و برای آنها اقدام کند. از همین راه بود که سال گذشته موفق شد در میانه بحران کرونا در نشستی به نام ماراتن رسانه ای یونیسف شرکت کند و بورسیه ای نیز از سوی نهادی خبری به نام نویسندگان معلول دریافت کرد که به او امکان داد تا در کلاس های آنلاین نهاد رسانه ای پوینتر شرکت کند.
او در نهایت موفق شد از موضوعی گزارش تهیه کند که به آن علاقمند بود: سیاست خارجی. وی از ژوییه سال گذشته با نشریه فارین پالیسی همکاری می کند و پیرامون روابط سیاسی کشورهای آمریکای لاتین و ایالات متحده مطلب می نویسد.
وی طی یک سال اخیر در چند کنفرانس شرکت کرده، با چندین پزشک در کشورش و در آرژانتین گفت و گو کرده و موفق شده از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا گزارش تهیه کند.
او می گوید منصفانه نیست که از خبرنگاران معلول انتظار برود که فقط از تجارب شخصی و معلولیتشان گزارش تهیه کنند و پوشش خبری معلولیت وظیفه همه خبرنگاران است، چه از نظر جسمی کم توان باشند چه توانا.
پیشرفت های فن آوری به نابینایان و کم بینایان کمک بسیاری کرده است و امکان خواندن متن را با نرم افزاری که آن را به بریل تبدیل می کند، ایجاد کرده است. اما برای تصویر، چنین امکانی وجود ندارد که سبب می شود نابینایان از درک و دریافت تصاویر محروم بمانند.
میلاگروس می گوید از این که در عصری زندگی می کند که پیشرفت های فن آوری به اندازه ای است که به او امکان کارهایی را می دهد که پیشتر ممکن نبوده، احساس خوشبختی می کند. اما به سبب این کاستی که در تصاویر و عکس ایجاد می شود و قابل تبدیل به بریل نیست، پیشرفت فن آوری مشکل آفرین هم بوده است.
دانشگاه هاروارد کاستابل را پذیرفته و او قصد دارد علوم سیاسی بخواند. وی نخستین عضو خانواده اش است که راهی دانشگاه می شود. تحصیل در هاروارد فرصتی برای اوست تا مهارتهایش را تقویت کند و گامی به هدفش که خبرنگاری تحقیقی است، نزدیک تر شود.
توصیه او به دیگر خبرنگاران جوان آن است که در پی هر فرصتی برای تقویت مهارتها و توانایی هایشان باشند و منتظر فرصت نمانند؛ خودشان دست به کار شوند و تلاش کنند.
انتشار تصاویر با اجازه میلاگروس کاستابل