اندیشیدن خبرنگاران به ابعاد جهانی بحران محیط زیست در فستیوال فیلم واشنگتن

لری پرایسLarry C. Price  عکاس خبرنگاری که در بخش داستان گویی جهانی محیط زیست در فستیوال فیلم محیط زیست واشنگتن شرکت کرده بود، گفت هدفش این نبوده که داستانی مربوط به محیط زیست تعریف کند. 

اما توجه وی زمانی که می خواست از معادن طلا گزارش تهیه کند، به سرعت به هزینه های انسانی استفاده از جیوه در استخراج معادن طلا به ویژه در کشورهای در حال توسعه جلب شد. همراه با تهیه کننده اش پی جی توبیا P.J. Tobia ، پرایس  فیلم کوتاهی تهیه کرد که در آن اثرات مخرب جیوه را در صنعت کوچک معدنکاری طلا در اندونزی نشان داد. او این فیلم را برای پی بی اس  PBS NewsHour تهیه کرد.

او می گوید:‌‌«کنجکاوی ام در مورد استفاده از جیوه بیشتر و بیشتر شد و چهار یا پنج سفر به آسیا کردم تا روی گزارش هایم کار کنم و در این سفرها متوجه شدم که تعداد  بسیاری از بچه های ساکنان این مناطق هستند که از پیامدهای منفی جیوه رنج می برند و در معرض آن بوده اند. جیوه  فلزی سنگین و سمی است و هر کجا که استخراج طلا باشد، جیوه هم وجود دارد.»

فستیوال داستانگویی جهانی محیط زیست Global Environmental Storytelling  که با مشارکت مرکز پولیتزر Pulitzer Center on Crisis Reporting برگزار شد، سه فیلم کوتاه مستند از سراسر جهان به نمایش گذاشت. نقطه مشترک این فیلم ها روایت داستان های بحران محیط زیست از زاویه قوی انسانی است.

در یکی از این فیلم ها به نام کاملا خشک: بحران جهانی آبهای زیرزمینی Pumped Dry: The Global Crisis of Vanishing Groundwater دو خبرنگار Ian ایان جیمزJames و استیو الور  Steve Elfers بحران فزاینده پایین آمدن سطح آب منابع آبی سراسر جهان می پردازند. جیمز پیشتر در نشریه آفتاب صحرا The Desert Sun به پوشش خبری خشکسالی کالیفرنیا پرداخته بود و در این فیلم موضوعی محلی را به موضوعی جهانی ربط داد و توضیح داد که کمبود‌ آب جهان چگونه از مناطق گوناگون و مجزای جهان در نهایت به خشکسالی در سراسر کره زمین می انجامد، از پرو تا هند. 

او می گوید:‌«ایده این فیلم این بود که به چندین نقطه کم آب جهان سفر کنیم که کشاورزی دارند و اثر و نتیجه کم آبی را بر کشاورزی و بر زندگی مردم آن جوامع بررسی کنیم.»

برای هر فیلمساز، ایجاد اعتماد با موضوعات گزارش و کسانی که فیلم درباره آنها تهیه می شد، نقشی حیاتی در روشن کردن این داستان ها و روایت آنها داشت.

این به ویژه در مورد خبرنگار چند رسانه ای به نام شرن لاول Sharron Lovel اتفاق افتاد که روی فیلمی کار می کرد که پروژه ی عظیم انتقال آب چین از جنوب به شمال  south-to-north water transfer project را به تصویر می کشید. این فیلمساز توضیح داد که بسیاری از کسانی که از آنها تقاضای مصاحبه می شد، از ترس دولت، یا تحت تعقیب قرار گرفتن، حاضر نشدند جلوی دوربین بیایند و فکرشان را در مورد پروژه مطرح کنند.

او گفت:‌ «تنها کاری که من می توانم انجام دهم این است که شفاف باشم و بگویم این فیلم کجا خواهد رفت و بعد به آنها اجاز بدهم تصمیم بگیرند که می خواهند با من حرف بزنند یا نه. خیلی ها حاضر نشدند با من حرف بزنند، و خیلی حیف شد. به ویژه ظرف یک سال اخیر، انجام این نوع کار در چین به طور روزافزون مشکل شده است. وکلا حاضر نشدند با من مصاحبه کنند، حتی نهادهای غیردولتی غیرانتفاعی هم حاضر نبودند حرف بزنند.»

اما در نهایت عده ای متقاعد شدند که نیازی به صحبت کردن دارند، بیش از ترسشان از عواقب چنین مصاحبه هایی است. لاول می گوید:‌«نامه ای از کسی به دستم رسید که نوشته بود حاضر است با من مصاحبه کند چون می خواهد حرف هایش را بزند و می داند که ممکن است به این دلیل توی دردسر بیافتد.»

در مورد پرایس، پیدا کردن جوامعی که آلوده جیوه شده باشند  به اندازه پیدا کردن کسانی که به او اعتماد کنند، چالش سختی بود، چون خیلی از این اجتماعات در نقاط دورافتاده و متروک هستند. 

پرایس می گوید:‌«از خیلی جهات احتمالا این یکی از دشوارترین گزارش هایی است که تهیه کرده ام، اما تنها کاری که من می توانم بکنم این است که بیایم اینجا و عکس و فیلم بگیرم و تلاش کنم از مردم جلب اعتماد کنم. آنچه اینجا یاد گرفتم این بود که این مردم همانقدر که کسی به مسائلشان توجه نشان می دهد خوشحالند.»

برای تماشای فیلم هایی که در این مطلب به آنها اشاره شد، اینجا کلیک کنید.

تصویر اصلی از فلیکر با مجوز Aaron.