تخمین زده می‌شود که در سراسر جهان یک میلیارد و سه صد میلیون انسان با یک نوع معلولیت شدید زندگی می‌کنند. با توجه به افزایش بیماری‌های غیرواگیر و طول عمر بیشتر انسان‌ها، انتظار می‌رود که این رقم در آینده افزایش یابد.
در نشست انجمن اخبار آنلاین که اوایل امسال برگزار شد، کارشناسان درباره کمبودهای خبرنگاری از افراد دارای معلولیت و این که اتاق‌های خبر چگونه می‌توانند برای فراگیر بودن تلاش کنند، بحث کردند.
کارا ریدی (Cara Reedy)، رئیس انجمن خبرنگاران دارای معلولیت، راسل میدوری (Russell Midori)، رئیس نهاد کهنه‌سربازان خبرنگار و رایان پرایُر (Ryan Prior)، خبرنگار و عضو بنیاد سِنچِری (The Century Foundation)، نکاتی را برای گنجاندن افراد دارای معلولیت در پوشش خبری به خبرنگاران ارائه کردند.
در ادامه این مطلب، مهمترین نکات این بحث‌ها را می‌خوانید:
بیشتر بخوانید: راه‌هایی برای حمایت از خبرنگاران کم توان جسمی در اتاق‌های خبر
قابل دسترس‌تر ساختن اتاق خبر
هرچند در راستای افزایش تنوع و همه‌شمول‌تر شدن محتوا در اتاق‌های خبر تلاش‌هایی شده، صنعت خبرنگاری هنوز در زمینه برآوردن نیازهای خبرنگاران دارای معلولیت راه درازی در پیش دارد.
ریدی در این باره می‌گوید که شاید قابل دسترس‌تر کرددن اتاق خبر (تهیه امکاناتی برای ورود و خروج آسان‌تر معلولان) هزینه‌بر به نظر برسد، اما بسیاری از این امکانات، پرهزینه نیستند.
او می‌افزاید: «قیمت بسیاری از وسایل مورد نیاز افراد دارای معلولیت ۵۰۰ دلار یا کمتر است. معمولاً وقتی این ۵۰۰ دلار را هزینه کنید، همگی می‌توانند به دفتر شما دسترسی داشته باشند. این مبلغ هم تنها یک بار هزینه می‌شود.»
ایجاد زمینه آسان رفت و آمد برای خبرنگاران و مصاحبه‌شوندگان دارای معلولیت نه تنها برای آنها مفید است، بلکه این امکان را هم برای سازمان‌های خبری فراهم می‌آورد که گزارش‌های جامع‌تری بسازند که مخاطبان بیشتری را هدف قرار می‌دهد و همه‌شمول‌تر است.
میدوری می‌گوید: «ما به عنوان سازمان‌های خبری همیشه در پی حقیقت هستیم، مگر نه؟! آماده‌سازی امکانات برای خبرنگاران دارای معلولیت، شما را به حقیقت نزدیک‌تر می‌کند، چون نقش تنوع، تنها بهتر بودن نیست، بلکه به ما کمک می‌کند که گزارش‌های بهتری بسازیم.»
انعطاف‌پذیر باشید
شاید نیازهای برخی از کارکنان و مصاحبه‌شوندگان درگرو تغییر شیوه کار شما باشد. نیازمند تنظیم نحوه انجام کار شما باشد. شما باید این را بدانید و تمامی کوشش خود را به‌کار ببندید تا نیازهای آنها را برآورده کنید.
پرایُر می‌گوید: «بسیاری از افراد دارای معلولیت شاید بخواهند مصاحبه‌ها را از طریق ایی‌میل و یا پیام متنی انجام دهند، زیرا در نوشتن، بیشتر از صحبت کردن مستقیم با شما احساس راحتی می‌کنند.»
برای این کار شاید مجبور باشید از سردبیر خود بخواهید که مهلت وقت بیشتری برای گزارش به شما بدهد: نوشتن این گزارش‌ها، مهمتر از حذف آنهاست، چرا که برای تکمیل آنها به زمان بیشتری نیاز هست.
به گفته ریدی: «اگر به علت فرصت اندک، از تهیه یک گزارش صرفنظر کنید، دیگر دقیقاً چه چیزی می‌ماند که از آن گزارش تهیه کنید؟»
هر کسی برچسب متفاوتی به خود می‌زند
در صنایع مختلف، بحثی جریان دارد که بررسی می‌کند که آیا اعضای گروه‌های حاشیه‌نشین باید با خصوصیات ویژه خود (مثلاً اوتیستیک بودن) دسته‌بندی شوند و یا نخست به عنوان یک شخص و بعد با ویژگی خاصی که دارند (مثلاً مردی دارای اوتیسم).
به بسیاری از خبرنگاران یاد داده شده که اول به هویت فرد اشاره کنند و سپس صفت شناخت وی را. اما همگی خود را این گونه معرفی نمی‌کنند. ریدی می‌گوید: «من عادت داشتم بگویم که یک شخص دارای نانیسم هستم. اما حالا می‌گویم کوتاه قد هستم، چون کوتاه‌قدی در حد نانیسم، هویت من است. من با همین هویت در جهان گردش می‌کنم. افراد گوناگون در زمان‌های مختلف در جریان زندگی خود، از طرق مختلف به این هویت و معلولیت می‌رسند.»
وقتی با منابع (مصاحبه‌شوندگان) دارای معلولیت مصاحبه می‌کنید، از آنها بپرسید که دوست دارند چگونه معرفی شوند، حتی اگر آنها را از قبل می‌شناسید، چون شاید نظرشان درباره چگونگی معرفی خود تغییر کرده باشد.
متوجه باشید که شاید برخی از مردم، معلولیت خود را جزئی از هویت خود حساب نکنند. شاید آنها نخواهند از این معلولیت یاد کنند تا از تبعیض، خشونت، از دست دادن شغل و این پیش‌فرض که به کمک نیاز دارند، جلوگیری کنند. ریدی می‌گوید: «بعضی‌ها نمی‌خواهند به عنوان فرد دارای معلولیت شناخته شوند، اما این بدان معنی نیست که معلول نیستند.»
افراد دارای معلولیت هم متخصص هستند
وقتی که پرایُر کتاب خود را به نام (The Long Haul) می‌نوشت، متوجه شد بیمارانی که درباره اثرات طولانی‌مدت ابتلا به ویروس کووید-۱۹ با او گفتگو کرده‌اند، بهترین منابع درباره این موضوع هستند.
او می‌گوید: «می‌خواستم با کسانی صحبت کنم که بیشتر از همه، اطلاعات دارند. مصاحبه‌هایم با پزشکان و دانشمندان معمولاً بسیار خسته‌کننده بود. من واقعاً به دنبال اطلاعات بودم. بیماران این اطلاعات را داشتند، اما پزشکان نه.»
در نگاه اول شاید مصاحبه با یک پزشک یا پژوهشگر درباره معلولیت و اثرهای آن تنها گزینه میسر به نظر برسد. اما کسی که خودش معلولیت دارد نیز می‌تواند به واسطه تجربه عملی‌اش، منبع خوبی باشد. مصاحبه با آنها می‌تواند مطلبتان را جذاب‌تر کند و عنصر علاقه انسانی را هم به آن اضافه کند.
پرایر می‌گوید: «بیماران، متخصص هستند. کسانی که تجربه عملی دارند، ده یا شاید حتی پنجاه مرتبه بیشتر از پزشکان اطلاعات دارند.»
بیشتر بخوانید: چگونه می توان اخبار دیجیتال را در دسترس مخاطبان معلول قرار داد؟
میزان کارآمدی یک ساختار برای افراد دارای معلولیت، میزان اثربخشی آن را تعیین می‌کند
معلولیت در گزارش‌های بسیاری نقش دارد، اما این نقش اغلب مورد اغماض قرار می‌گیرد یا به عنوان یک موضوع جدا در نظر گرفته می‌شود. برای مثال، سطح فقر در میان افراد دارای معلولیت بیش از دو برابراز افراد بدون معلولیت بیشتر است. اما در بسیاری از گزارش‌ها درباره فقر به موضوع معلولیت اشاره‌ای نمی‌شود. ریدی می‌گوید: «تلاش ما این است که وقتی خبرنگاران، معلولیت را می‌بینند، واکنش هیجانی و یا واکنش بی‌تفاوت نداشته باشند. زیرا فقر نه تنها معلولیت به وجود می‌آورد، بلکه آن را تشدید می‌کند. پس چرا درباره آن بیشتر صحبت نمی‌کنیم؟»
پرایر، نگاه به اثر مسائل مختلف بر افراد دارای معلولیت را به عنوان یک نقطه آغاز خوب برای هر گزارش تحقیقی پیشنهاد می‌کند.
او می‌گوید: «اگر می‌خواهید خبرنگاری تحقیقی خوبی انجام دهید، از تهیه گزارش درباره معلولان شروع کنید، زیرا می‌توانید میزان کارآیی هر ساختاری را بر اساس نحوه برخورد آن با معلولان بسنجید.»
تصویر از آنسپلش، عکاس: Elizabeth Woolner
مقالات بیشتری نوشته
