این نامه روزپنجم فوریه منتشر شد، پس از آن که حدود دو هزار و صد خبرنگار با تعدیل نیرو در چندین نهاد خبری از جمله هافینگتن پست، وایس، و بازفید بیکار شدند و نشریه ی اینترنتی بریتانیایی «پول» تعطیل شد.
آنا کردرآ رادو، خبرنگار مستقلی است که در بریتانیا مستقر است و کمپین خبرنگاران مستقل را برای دریافت حق‌الزحمه ی بیش‌تر و برخورداری از رفتار مناسب‌تر از سوی تحریریه‌ها و مدیران نهادهای خبری، آغاز کرده است و می گوید که مدت‌ها بوده به این موضوع فکر می کرده است و با تعطیل شدن نشریه‌ی پول که خود او نیز برای آن کار می کرده است، مصمم به فعال کردن این کمپین شده، چون دیده که بسیاری از خبرنگاران آزادی که با این نشریه همکاری می کردند، حق‌التحریر خود را به دنبال تعطیل شدن نشریه دریافت نکردند.
طی ده سال اخیر، تعداد شغل‌های خبری در آمریکا بیست و سه درصد کاهش یافته و هم‌زمان، بیش از سه و نیم میلیون خبرنگار آزاد به شمار خبرنگاران افزوده شده اند.
طی یک سال (از دو هزار و پانزه تا دو هزار و شانزده)، آمار خبرنگاران آزاد در بریتانیا حاکی از آن بود که در همین مدت اندک یک سال، شانزه هزار خبرنگار آزاد به تعداد خبرنگاران آزاد افزوده شده است.
با افزایش تعدیل نیرو در اتاق‌های خبر، نشریات و نهادهای خبری بیش از هر زمان دیگری به کار خبرنگاران مستقل نیاز دارند.
خانم کوردرآ تنها خبرنگاری نیست که در پی تلاش جمعی برای تغییر وضعیت کنونی کار خبرنگاران مستقل است. همین کار توسط خبرنگاران دیگر هم در چندین کشور دیگر انجام شده است، از جمله در سوئد و فرانسه.
کوردرآ در نامه‌ی سرگشاده‌ی خود که هشتصد خبرنگار آزاد آن را در آغاز این کمپین امضا کرده اند، این راه حل‌ها را به جامعه‌ی رسانه‌ای بریتانیا پیشنهاد می کند:
یک: دست کم نیمی از حق تحریر خبرنگاران آزاد باید هنگام تحویل مطلب پرداخت شود. در حال حاضر، قرار بر آن است که حق‌التحریر بعد از انتشار مطلب پرداخت شود، که در بسیاری موارد ماه ها طول می کشد.
دو: اگر نشریه‌ای حق‌الزحمه‌ی خبرنگار مستقلی را به موقع نپردازد، و سی روز از موعد پرداخت آن بگذرد، مدیران نشریه باید قانونا پاسخ‌گو باشند.
سه: ساختارهای معیوب یا مخدوش پرداخت در نشریاتی که با این مشکل مواجه هستند، اصلاح شود.
کوردرآ می گوید تمام خواست‌هایی که او در نامه‌‌ای مطرح کرده، عملی و واقع بینانه است و گام بعدی ورود به مذاکره‌ی مستقیم با نشریات در این خصوص خواهد بود.
امیلیا تیت که خبرنگار ساکن لندن است، می گوید که این کمپین ضرورت دارد و ابراز امیدواری می کند که قادر به تغییر این شرایط نابرابر و غیرمنصفانه باشد. او می گوید که اکنون که خبرنگاری آزاد می کند، درآمدش بیش‌تر از زمانی است که به عنوان سردبیر کار ثابت داشت، اما عملا مبلغی که هر ماه به دست او می رسد، کم‌تر از زمانی است که کار تمام وقت و ثابت داشت. او می گوید علت این مسئله آن است که بسیاری اوقات شصت، گاهی حتی نود روز باید صبر کند تا حق‌التحریرش را دریافت کند.
انجلا هویی، خبرنگاری که دو سال پیش کار خبرنگاری تمام وقت خود را به دنبال جریان تعدیل نیرو در نشریه‌اش از دست داد، و از آن زمان خبرنگار مستقل شده است، نامه‌ی سرگشاده‌ی کمپین را امضا کرد. او می گوید: «مدت‌هاست که با خبرنگاران آزاد بدرفتاری می شود، حق‌التحریرشان به موقع پرداخت نمی شود و مقدار آن کم‌تر از آن است که باید باشد، و همیشه بهانه‌هایی برای عدم پرداخت یا دیرکرد در پرداخت حق‌الزحمه‌ی ما از سوی نشریات مطرح می شود. او می گوید وقت آن رسیده که این رفتار تبعیض آمیز پایان یابد. او می گوید با نشریه‌ای همکاری مرتب داشت که قرار بود چهل و پنج روز پس از انتشار مطلب حق‌التحریرش را بپردازد، اما در عمل، تا حدود سه ماه دیرکرد پرداخت داشت. با این وصف، هویی می گوید ناگزیر بود به کار با آن نشریه ادامه دهد، چون برای معاش به مبلغ این نوع حق‌التحریرها نیاز داشت.
بسیاری از خبرنگاران آزاد در صنعت پررقابت خبرنگاری که دچار تنگناهای مالی هم هست، نمی توانند به شرایط بد و نامنصفانه‌ی کار و پرداخت خود اعتراض کنند و تنها راه عملی و مناسبی که ممکن است آن‌ها را به نتیجه برساند، اقدامی گروهی است که با کمپین‌هایی این گونه میسر می شود.
تصویر اصلی از آنسپلش، با مجوز بروک کیگل
مقالات بیشتری نوشته
