تعداد کمی از گزارش هایی که رسانه ها منتشر می کنند به بخش هایی از جهان اختصاص دارد که کمتر پوشش داده می شوند. اما همان تعداد کم هم اغلب صداهای محلی را نادیده می گیرند، مضمون را به طور کامل درک نمی کنند، کلیشه ها را تکرار می کنند، و پس از رویداد اصلی، به ندرت خبرهای مربوط به آن رویداد را دنبال می کنند. کریستی هگرینز Cristi Hegranes با آگاهی از این ضعف ها، ده سال پیش موسسه جهانی مطبوعات Global Press Institute یا جی.پی.آی را بنیان نهاد.
او در مهمانی ده سالگی جی.پی.آی که در روز جهانی زن در سان فرانسیسکو برگزار شد، گفت: «ما با داستان های خاص محلی خیلی بیشتر از داستان های تراژیک برخورد می کنیم، در حالی که خبرنگاران خارجی وسط فاجعه سر می رسند و بعد هم می روند.» مهمانی ده سالگی جی.پی.آی. شامل نمایشگاه عکسی با ۶۰ پرتره از زنان خبرنگار جی.پی.آی، و طرح های تکمیل شده سه تا از ۴۱ دفتر آن در سطح دنیا بود: دفاتر مکزیک، نپال و جمهوری دموکراتیک کنگو.
هگرینز گفت:«خبرنگاران ما دسترسی استثنایی به ایده ها و منابع دارند، چون در جامعه محلی هستند و زبان محلی را می دانند.»
از زمان تأسیسش، جی.پی.آی بیش از ۱۶۰ زن را در ۲۶ کشور جهان تعلیم خبرنگاری داده و استخدام کرده است. برنامه آموزشی آن ۲۴ بخش دارد که همه چیز را در برمی گیرد: از تکنیک های مصاحبه گرفته تا نوشتن، گزارشگری و شبکه های اجتماعی.
هگرینز می افزاید:«ما برای تولید گزارش های بی طرفانه و دقیق، خبرنگاری اخلاقی را آموزش می دهیم. ما پنج لایه برای بازبینی اطلاعات داریم و ترجیح می دهیم انتشار گزارش را تا زمانی که از درستی آن کاملاً مطمئن شویم، به تأخیر بیانداریم.
ورای کلیشه
خبرنگاران محلی در جاهایی مثل پاناجاچل Panajache in Guatemalal در گواتمالا، بوکاوو در جمهوری دموکرایتک کنگو Bukavu in the DRC، و لاکناو در هند Lucknow in India ، میز خبر درست کرده اند و می توانند تا هزار دلار در ماه برای تهیه گزارش درآمد داشته باشند. مقالات آنها در مجله چند زبانه گلوبال پرس the Global Press Journal منتشر می شود که همزمان به ۱۳ زبان مختلف ، در ۱۰۰ کشور جهان انتشار می یابد.
سردبیر آرژانتینی جی.پی.آی که چندی پیش به عنوان هماهنگ کننده جهانی آموزش این نهاد معرفی شد، ایوانا جینت لین Ivonne Jeannot Laens، می گوید:«بعضی از این خبرنگاران از یادگیری مبانی ساده ای مثل مایکروسافت ورد شروع کردند، و حالا گزارش هایی تهیه می کنند که هرگز نمی توانید در روزنامه های آمریکایی پیدا کنید. و این، شگفت انگیز است.»
بر اساس تحقیقات جی.پی.آی، کمتر از ۲ درصد از منابع رسانه های بین المللی شهروندان زن غیرانگلیسی زبان هستند. در بخشی از دوره آموزشی شان، به زنان خبرنگار ضبط صوت دیجیتال و دوربین داده می شود تا بتوانند صداها و تصاویری را ضبط کنند که در رسانه ها کمتر دیده و شنیده می شوند.
خانم لائنز می افزاید:«در آرژانتین، همیشه رفتن به شهرهای به اصطلاح «حلبی نشین» همیشه ترسناک بود. حتی برای آمبولانس هم سخت بود که به این نوع شهرها وارد شود. اکنون ما صداهای محلی از این شهرها داریم که به ما می گویند زندگی واقعی پشت این نوع کلیشه ها چگونه است.»
سردبیر محلی جی.پی.آی در آفریقا، ویریمو میچنگی Wairimu Michengi، می گوید داستانگویی درآفریقا آن تکراری است. مثلاً جمهوری دموکراتیک کنگو اغلب به عنوان پایتخت تجاوز جهان یا جایی که پر از خشونت و بحران سیاسی است، توصیف می شود. خانم میچنگی می افزاید:«اینجاست که رسانه ها اشتباه می کنند. حتی اگر بخواهیم داستان هایی را با سرعت مناسب دوران انقلاب دیجیتال منتشر کنیم، باید بر درستی آنها تمرکز کنیم، چون بعضی وقت ها آسیب های اطلاعات غیردقیق جبران نشدنی است.»
میچنگی در نایروبی کنیا مستقر است، و آنجا شبکه مطمئنی از منابع را گرد آورده که به زبان او صحبت می کنند و او را به عنوان غریبه ای که از سبک زندگی آنها تعجب می کند، نمی بینند.
او می گوید:«من با مفاهیم مرتبط اجتماعی و سیاسی آشنا هستم و بنابراین چالش های آنها را درک می کنم و از آن مهمتر، انسان بودن آنها را می فهمم.» از این رو، میچنگی گزارش های تجسسی نوشته است که یک نمونه از آنها گزارشی درباره یک قاچاقچی کنیایی است که به مهاجران غیرقانونی کمک کرده تا وارد اروپا شوند. نمونه دیگری از این گزارش ها، شرح حال یک روحانی است که همجنسگرایان را به کلیسایش راه می دهد.
«خبرنگاری کار سختی است»
برای تهیه گزارش از محیط های خشن، خبرنگاران دوره هایی را برای یادگیری حفظ امنیتشان می گذرانند، و طرح هایی برای مدیریت بحران مدیریت پیش بینی می کنند. با این حال، چالش دیگری که این خبرنگاران با آن مواجهند، رونق شهروند خبرنگاری است.
یکی از سردبیران منطقه ای جی.پی.آی که در سری لانکا مستقر است، مانوری ویجسکرا Manori Wijesekera نام دارد. او در مورد شهروند خبرنگاری می گوید:«ما متوجه هستیم که شهروند-خبرنگاری اغلب از موضع فعال وارد داستان می شود، نه خبرنگار. به دلیل نوع داستان هایی که پوشش می دهیم، مجبوریم به این نوع خبرنگاری بگوییم نه. شهروند خبرنگاری مثل شهروند پزشکی است، هر کسی نمی تواند وارد اتاق عمل شود. خبرنگاری کار سختی است، مطالعه می خواهد.»
ویجسکرا موردی را از بازبینی گزارش یک شهروند خبرنگار به یاد می آورد که در مقاله خود نوشته بود حدود ۷ میلیون دختر در هند کار اجباری می کنند. این مقاله به گزارش سال ۲۰۱۳ یونیسف اشاره کرده بود، و آمار آن گزارش را به نحوی به کار برده بود که تصور می شد مربوط به سال ۲۰۱۵ است، در حالی که درواقع، این آمار مربوط به مطالعه ای بود که در سال ۲۰۰۲ توسط سازمان جهانی کار انجام شده بود. ویجسکرا می گوید:«گاهی حتی اطلاعاتی که به نظر می رسد به داده های قوی متکی است، باید با استفاده از منابع محلی بازبینی شود.»
او می افزاید:«آسیا جای پیچیده و متغیری است، درست مثل بقیه مناطقی که ما پوشش می دهیم. داستان های ما برای مخاطبان جهانی ارائه می شوند، و گاهی حتی با قوانین جنسیت و اخلاق هم مبارزه می کنند-- و این، به کاری که ما انجام می دهیم، ارزش می دهد.»
تصاویر اصلی و فرعی از جنی مانریک Jenny Manrique