دو سال پیش که تظاهرات اعتراض آمیز به دنبال تیراندازی مرگبار به مایکل براون در فرگوسن میزوری اتفاق افتاد، رسانه‌های عمده‌ی خبری برای بسیاری از کارکنان و خبرنگاران‌شان بلیط هواپیما رزرو کردند تا آنها را به منطقه بفرستند و گزارش‌هایی از سینت لوییس که منطقه‌ای نزدیک به فرگوسن بود، تهیه کنند و منتظر بودند که خبرنگاران به محض اتمام گزارش، به سردبیران و مدیران تلفن کنند.
این شیوه‌ی متداول و محبوب برای پوشش خبری اخبار و رویدادهای ملی و بین‌المللی بوده که اغلب به آن خبرنگاری چتربازی گفته می شود، چون خبرنگاری را که به محل ناآشناست، یک باره مثل یک چترباز به میانه‌ی میدان می فرستند تا گزارش تهیه کند. خبرنگاران هنوز نیامده و نرسیده، برمی گردند و در محل تهیه‌ی گزارش نمی مانند. از سویی، خبرنگارانی که محلی هستند و اطلاعات دارند آنهایی را که به شکل چترباز وارد عرصه گزارش می شوند، مورد انتقاد قرار می دهند، چون معتقدند چتربازان توانایی درک و انتقال حساسیت‌ها و ظرافت‌ها را در گزارش های‌شان ندارند. از سوی دیگر، دیگران بحث می کنند و می گویند خبرنگارانی که محلی نیستند هم می توانند پوشش خبری با کیفیت ارائه دهند، به شرط آن‌که فرصت کافی برای تحقیقات داشته باشند.
در هر یک از این دو حالت، خبرنگاران متفق‌القول‌اند که دانش و اطلاعات محلی کلید تهیه‌ی گزارش قوی است. کسانی که بیشترین اطلاعات را درباره‌ی آنچه در جامعه‌شان می گذرد، دارند، در اغلب اوقات، خبرنگاران محلی هستند.
در بسیاری از موارد، اخبار فوری ملی قبل از آن که توسط رسانه‌های بزرگ و عمده پوشش داده شود، از سوی رسانه‌های کوجک‌ترِ محلی پوشش داده شده‌است. از آنجا که خبرنگاران محلی دانش و اطلاعات بیشتری در مورد موضوع و منابع دارند، گزارش‌های‌شان اغلب منصفانه، مبنی بر واقعیت‌ها، و با در نظر گرفتن حساسیت‌ها و ظرافت‌هاست.
Al Cross ال کروس، مدیر Institute for Rural Journalism and Community یا انستیتوی خبرنگاری محلی می گوید: «خبرنگاری اجتماعی هم‌چنان قوی‌ترین بخش خبرنگاری سنتی خواهد ماند که طرفداران وفاداری دارد و اعتماد به آن در میان مخاط‌بان بیش از انواع دیگر خبرنگاری است.»
Bill Reader بیل ریدر، استاد خبرنگاری دانشگاه اوهایو، که خبرنگاری محلی را مورد مطالعه قرار می دهد، می گوید: «از این رو، وقتی خبرنگاران دیگر وارد منطقه‌ی می شوند که باید از آن گزارش تهیه کنند، ممکن است بیش از نفع، ضرر برسانند. این نوع خبرنگاری، اغلب، منابع و نیروهای محلی را تحت فشار می گذارد و جریان اطلاعات میان مسئولان، خبرنگارانِ محلی و اجتماعات را برهم می زند.»
اما همیشه نباید این طور باشد. از راه مشارکت با خبرنگاران محلی یا نشریات محلی، پوشش خبری رویدادهای عمده‌ای مثل فرگوسن یا المپیک ۲۰۱۶ می تواند با صرف هزینه‌ی کمتر برای رسانه‌های خبری، کیفیت بهتری هم پیدا کند. ریدر می گوید کلید حل مشکل آن است که بدون سوء استفاده از رسانه‌های محلی، از امکانات و اطلاعات‌شان بهره گرفت.
ریدر می گوید: «به جای خبرنگاری چتربازی، رسانه‌ها می توانند روی کسی که در محل حضور دارد سرمایه گذاری کنند. حتی اگر اصالتاً اهل آن منطقه‌ی خاص نباشند، آنقدر آنجا زندگی کرده‌اند که بیشتر از یک توریست اطلاعات داشته باشند.
این کاری است که هافینگتن پُست برای پوشش خبری فرگوسن انجام داد. این رسانه Mariah Stewart ماریه ستیورت را که یک خبرنگار محلی بود، به عنوان خبرنگار فرگوسن خود استخدام کرد تا موارد خشونت پلیس و بی عدالتی اجتماعی را در آن منطقه پوشش خبری دهد. این، منطقه‌ی است که او طی دو سال اخیر پوشش داده‌است.
رسانه‌های دیگر ترجیح داده‌اند که با رسانه‌های محلی همکاری کنند. نشریه‌ی گاردین برای پوشش خبری خود از مناطق زاغه نشین ریودوژانیرو و چگونگی اثرگذاری بازی‌های المپیک روی زندگی ساکنان آنها، با خبرنگاران محلی در ریودوژانیرو همکاری کرد.
به رغمِ گام‌هایی که در راه انجام بهتر این نوع طرح‌ها برداشته شده، بسیاری از رسانه‌ها باید به شیوه‌های قدیمی کارشان ادامه داده‌اند. ریدر می گوید رسانه‌های بزرگتر نسبت به بقیه احساس برتری می کنند و به خبرنگاران محلی اعتماد ندارند. وقتی این اتفاق می افتد، پوشش خبری قربانی می شود.
او ادامه می دهد: «رسانه‌های محلی در سطح جهان منبع فوق‌العاده‌ی برای کسب اطلاعات و خبر درباره‌ی جهانی که در آن زندگی می کنند، هستند. نادیده گرفتن آن توسط رسانه‌های عمده، به زیان خودشان تمام می شود.»
تصویر اصلی از فلیکر با مجوز Omar Chatriwala.