این مطلب یافته های یک خبرنگار باسابقه را که روی یک طرح پژوهشی کار کرده، منعکس می کند. او تجربه هایش را این گونه روایت می کند:
اوت گذشته تصمیم گرفتم خبرنگاری را برای تهیه مطلب برای طرحم استخدام کنم. هدفم این بود که او به من برای تهیه پست های شبکه های اجتماعی، خبرنامه و گزارش کمک کند و تعامل خود با دیگران خبرنگاران را نیز به من انتقال دهد. اما بعد از چند هفته فکر و بررسی بودجه و اهدافم، دو طراح وبسایت (متخصص نرم افزار) استخدام کردم که به طور پاره وقت کار کنند و یک بات توییتری و یک ساختار خودکار انتقال گزارش بسازند.
این گونه شد که دو مشکل را حل کردم، هم تغذیه حساب توییتری ام را و تهیه محتوای خبرنامه ای برای کاربران. بعد از آغاز فعالیت این دو، نیازی به دخالت انسان نبود و به این ترتیب، نرم افزارهایی که ساختاری خودکار ایجاد کردند، کار را از یک خبرنگار ربودند.
اما به مرور پرسشی ذهنم را به خود مشغول کرد: برای یافتن راهبرد به خبرنگار نیاز داشتم. اگر مطلب داشته باشم و آن را منتشر کنم اما راهبردی برای تهیه آن وجود نداشته باشد، مطلب منتشر شده هم مفید نخواهد بود. به این ترتیب نتیجه گرفتم که باید خبرنگاری استخدام کنم و علاوه بر آن، مدیری را هم برای تسهیل ارتباطات شبکه های اجتماعی و مدیریت تعامل آنها به کار گرفتم.
استفاده از ساختارهای رباتیک و خودکار در خبرنگاری همچنان با بدبینی مواجه می شود. نه تنها به سبب قابلیت آن برای حذف کار خبرنگاران، بلکه به این سبب که ساختار خودکار روش مناسبی برای گرفتن جای خبرنگاران نیست.
وقتی هشت سال پیش برای رویترز در برزیل کار می کردم و هدف اصلی ام تهیه گزارش تحقیقی از اعداد و ارقام و گزارش های مالی شرکت های کلان و حساب های عمده بود، بخش نخست کار را خودم انجام می دادم و باقی آن را به خبرنگاران واگذار می کردم چون کار، بسیار تکراری و انتزاعی و خسته کننده بود و نیازی به فکر، تصمیم گیری، یا به کارگیری راهبرد خاصی نداشت. اگر کار، این گونه باشد و به فکر و به کارگیری تدبیر و راهکاری خاصی نیاز نداشته باشد، ضرورت کار نیروی انسانی را اندک می کند.
گزارش سال ۲۰۱۹ موسسه قوانین اطلاعات به الگوریتم های نامناسب و تمرکز بر تنها چند تریبون و بی توجهی به بازار گسترده و رو به گسترش رسانه ای خارج از این نوع الگوریتم ها اشاره کرده است.
در نهایت، ربات ها نمی توانند جایگزین خبرنگاران شوند. اما می توانند کارهای تکراری، خسته کننده و کسالت بار را انجام دهند.
نهادهای خبری رویترز و بلومبرگ، روزنامه های نیویورک تایمز و واشنگتن پست، و نشریات گاردین و فوربز، همچنین برخی خبرگزاری های بزرگ دیگر جهان هم اکنون این کار را انجام می دهند.
آنچه مهم است، این است که از یاد نبریم که این تحول و جایگزینی خواهی نخواهی در حال انجام است و شیوه های خودکار قادر به گرفتن جای راهبرد و تصمیم گیری خبری نیست. اما می توان از این تحول استفاده بهینه کرد و شغل های خبرنگاری را به بهترین و مفیدترین شیوه ممکن حفظ کرد و از آنها به نحو مطلوب بهره برد. کافی است از راهبردهای مناسب انسانی استفاده کنیم و از نیروی انسانی خبرنگاران به بهترین نحو بهره برداری کنیم.
این مقاله ابتدا در وبسایت StoryBench منتشر شده و با مجوز ناشر اولیه در این وبسایت منتشر شده است.
تصویر اصلی از آنسپلش با مجوز Emile Perron.