در میان موضوعات مهمی که در بررسی تغییرات اقلیمی مطرح می شود، اثرگذاری آن است. در وجود تغییرات اقلیمی و ابعاد و جوانب اثرات آن بر محیط زیست و زندگی انسانها تردیدی وجود ندارد، اما زنانی که مخاطب این نوع اخبار هستند، بیش از دیگران تحت تاثیر این تغییرات قرار می گیرند.
وقتی موضوع تغییرات اقلیمی پیش می آید، بسیاری احساس انفعال می کنند. این حس، امکان تعامل با مخاطبان را هنگام پوشش خبری این موضوع دشوار می کند، به ویژه در کشورهای توسعه یافته. به عنوان نمونه، ۱۴ درصد از مردم بریتانیا و ۱۵ درصد از آمریکاییان در نظرسنجی های سال اخیر گفته اند که هنگامی که پیرامون تغییرات اقلیمی از آنها نظرخواهی شده، احساس ناراحتی کرده اند. ۲۹ درصد از مردمی که در بریتانیا به این نظرسنجی پاسخ گفته اند و ۱۹ درصد از آنها که در آمریکا نظرسنجی شده اند، گفته اند که هنگامی که اخبار مربوط به تغییرات زیست محیطی را می شنوند، ناراحت می شوند.
برخی هم می گویند که به سبب احساس ناراحتی و ناتوانی از انجام کار یا ایجاد تغییری، دیگر اخبار زیست محیطی را دنبال نمی کنند.
تحقیقات بیشتری که در فوریه امسال انجام شده نشان داده است که واکنش مردم در کشورهای پیشرفته نسبت به کشورهای کمتر توسعه یافته نسبت به تغییرات اقلیمی و اخبار آن متفاوت است. به عنوان مثال در نیجریه، آفریقای جنوبی، و هند واکنش اغلب کسانی که مورد نظرسنجی قرار گرفتند، کلافگی و ترس بوده است.
بهای روانی تعامل با اخبار زیست محیطی به ویژه برای زنان گزاف است
در شماری نظرسنجی آنلاین که نهاد نظرسنجی AKAS در فوریه امسال انجام داد، ما از بزرگسالان پیرامون احساساتشان در واکنش به تغییرات اقلیمی پرسیدیم. زنان در مجموع بیش از مردان در برابر آگاهی از اخبار محیط زیست و تغییرات آن ابراز ناراحتی و نگرانی کردند و این یافته ها با یافته های گزارش دیجیتال سال ۲۰۲۰ رویترز در این خصوص همخوانی دارد. به طور کلی، به نظر زنان مشکل تغییرات زیست محیطی جدی تر و نگران کننده تر به نظر می رسد.
Linn Martinsen لین مارتینسن که نویسنده و رواندرمانگر است، می گوید که علت آن که زنان ممکن است بیش از مردان در این زمینه احساس ناراحتی و نگرانی کنند آن است که حس بی پناهی می کنند. این مشکل، بیش از اندازه بزرگ، عمده و فراگیر است و نه راه گریز دارد و نه راه مبارزه و تنها احساس درماندگی است که وجود بسیاری را فرا می گیرد و در آنها نومیدی ایجاد می کند.
Bipasha van der Zijde بیپاشا فن درزیدجه که در نهادی به نام Words for Everything یا واژه ای برای هر چیز مشاور ارتباطات است، می گوید که اندوه با خود نومیدی، کلافگی، و ناتوانی به همراه می آورد. او می گوید که ما آماده مواجهه با بحرانی نیستیم که جهان را تهدید می کند اما زنان به طور خاص بیشتر نگران هستند، چون فرزندآوری بخشی از وجود آنهاست.
Mitzi Jonelle Tan میتزی جونل تان که فعال اقلیمی فیلیپینی است، می گوید که به خود مجال و فرصت کافی برای مرور اخبار مربوط به تغییرات اقلیمی را می دهد، چون می خواهد تنها زمانی به بررسی این نوع اخبار بپردازد که می داند از نظر روحی ظرفیت و توانش را دارد.
نتیجه ای که نویسنده این مطلب از تحقیقات خود گرفته، این بوده که تغییرات اقلیمی به ویژه در زنان اغلب احساسات قوی ایجاد می کنند که گاه سبب انفعال آنها می شود، به ویژه از این روی که اغلب اتاق ها و نهادهای خبر به ابعاد و جوانب عمده تر موضوع می پردازند که مشکل را بزرگتر، واقعی تر، و هراس انگیزتر جلوه می دهد و مخاطبان را با بخش هایی عینی تر از این واقعیت روبه رو می کند.
این راه حل ها ممکن است به رویارویی با این مشکل کمک کنند:
همراه اخبار بحران اقلیمی، اخبار و گزارش هایی از پیشرفت هایی را پوشش دهید که در جای جای جهان برای مبارزه با تغییرات اقلیمی انجام شده یا در حال انجام است.
برخی زنان می گویند به خواندن یا شنیدن گزارشگری بی طرفانه در این خصوص علاقمندند، به ویژه اگر همراه ارائه راه حل باشد و نمونه های را از موفقیت هایی شامل شود که در جوامع کوچک یا بزرگ برای مبارزه با بحران اقلیم انجام شده است و روایت کسانی را در برگیرد که هر چه در توان دارند، برای تغییر وضع موجود و کمک به مواجهه با بحران اقليم به کار می بندند.
وظیفه خبرنگاری را در قبال مخاطبان بپذیرید.
رها کردن مخاطبان بدون ارائه راه حل نه تنها پرسش برانگیز و از نظر اخلاقی نادرست است، که کوشش برای تعامل با مخاطبان را نیز مخدوش می کند. مارتینسن می گوید به رغم تلخ بودن اخبار تغییرات اقلیمی، وظیفه خبرنگاران است که پیشرفت هایی را که در این راستا انجام شده نیز پوشش دهند و اگر قرار بر آن است که منشاء اثر مثبت و تغییرات مثبت باشیم، به عنوان خبرنگار باید تحولاتی را که در این راستا انجام می شود، هر چند اندک، پوشش دهیم و به مخاطبان منتقل کنیم.
با اتکاء به فعالیت ها و تحولات مثبت، تصویری از آینده بسازید که مخاطبان را امیدوار به عملگرایی کند.
خانم تان می گوید هرگاه بر کنشگرایی اش متمرکز است، می کوشد که آن را از جایگاه عشق انجام دهد، نه از منبعی که سبب خستگی می شود، بلکه از نیرویی که از امید به آینده ای بهتر و زندگی روشن تر می آید، امیدی که عشق به زندگی و انسانها را در خود دارد.
چطور می شود اگر به جای گزارش پیرامون بحران اقلیم از منظر هراس و خشم، به اقدامات شجاعانه ای نیز بپردازیم که با عشق انجام می شوند و امیدوارکننده اند؟ آیا ممکن است این نوع گزارشگری، علاقه مان را به اقلیم بیشتر منعکس کند و سبب تعامل بیشترمان با مخاطبان شود؟
پژوهش برای نگارش این مقاله توسط Richard Addy و AKAS انجام شده است.
تصویر از پکسلز، عکاس: N Jilderda.
مقالات بیشتری نوشته
