پوشش خبری محیط زیست

نوشته Anonymous
Oct 30, 2018 در خبرنگاری اولیه

روزنامه­نگاران مالزیایی که در نوامبر 1989 در برنامه روزنامه­نگاری محیط زیستِ مرکز روزنامه­نگاران خارجی شرکت کردند، می­گفتند پوشش خبری محیط زیست در روزنامه­های مالزیا نه تنها اشتباه بلکه سطحی است. این وضع در بسیاری از کشورها وجود دارد و نه فقط در جهان در حال توسعه. پرفسور شارُن فریدمن و جیم دتین، هدایتگران اصلی بحث در آن برنامه، توصیه­های زیر را در اختیار روزنامه­نگارانی قرار دادند که قصد دارند در باره محیط زیست مطلب بنویسند.

خودتان را آموزش دهید

اگر در باره محیط زیست (مشکلات، راه حل­ها و مسایل آن) کم اطلاع دارید یا اصلا اطلاعی ندارید، در باره موضوع مطالعه کنید. با کسانی که در باره موضوع گزارش داده و نوشته­اند صحبت کنید و در مورد مطالب محیط زیستی تحقیق کنید.

به مخاطبانتان آموزش دهید

شما می­توانید به مخاطبانتان آموزش دهید بدون این که الزاما مبلغ محیط زیست بشوید. بعضی­ها ممکن است با این نظر مخالف باشند. مکن است آنها بگویند که روزنامه­نگاران محیط زیست باید از مسئولیت دفاع از محیط زیست و تبلیغ آن برخوردار باشند.

نظارت کنید

مشخص کنید چه کسانی در مسایل خاص محیط زیستی مشارکت دارند، چه کارهایی باید انجام شود که انجام نشده است و چرا، کدام موسسه دولتی باید بر وضعیت نظارت کند، چه اقداماتی انجام شده­اند و چه اقدامات دیگری باید انجام شود.

پرده از خط مشی­های جایگزین بردارید

بر سیاست­گزاران فشار بیاورید تا فاش کنند چه جایگزینهایی را در نظر گرفته­اند و اگر کاری نکنند چه اتفاقی می­افتد. هزینه­های اجتماعی و اقتصادی هر جایگزین چقدر است؟

با کارشناسان صحبت کنید

دانشمندان، مسئولان دولتی و فعالان محیط زیست ور دیگران نظریات و عقاید و اطلاعات پس­زمینه­ای گوناگونی ارائه می­دهند که می­تواند در فرایند تصمیم­گیری بسیار مفید باشد. در نظر داشته باشید که ممکن است برخی از این نظریات «تبری را تیز ­کنند» یا در خدمت منافع خاصی باشند. کارشناسان مایلند در باره محوریت نقش خودشان اغراق کنند. دانشمندان احتمالا به نتایج خودشان زیادی اطمینان دارند.

تردید داشته باشید

دانشمندان و کارشناسان معمولا به یافته­ها و نتایجشان غره هستند. همیشه بپرسید: «آیا کارهای شما مورد بررسی همکارانتان قرار گرفته است؟»

خواهان توضیح ساده بشوید

روزنامه­نگاران فعال باید از متخصصان بخواهند مطالب را به زبان ساده بیان کنند و به همین ترتیب با طفره رفتن و تحت تاثیر قرار دادن برخورد کنند.

در جستجوی منابع با صلاحیت و قابل اعتماد باشید

چنین منابعی احتمالا شامل متخصصان موسسه­های (عمومی و خصوصی) محیط زیستی، دانشمندان دانشگاههای محلی، اداره­های بهداشت ملی، منطقه­ای یا محلی و موسسه­های صنعتی هستند.

به مطالبتان وجه انسانی، محلی و شخصی بدهید

به یاد داشته باشید که مطلبتان را برای عامه مردم، دانشمندان، مسئولان دولتی و افراد عادی در خیابان می­نویسید. فهم اعداد، آمار و مفاهیم و نظریه­های علمی معمولا سخت است مگر این که به بیان انسانی و شخصی عنوان شوند (یعنی: معنای مطلب برای خوانندگان، بینندگان یا شنوندگان چیست؟ چرا باید مطلب را بخوانند یا به آن گوش فرا دهند؟)

سعی کنید یک جنبه محلی پیدا کنید

وفتی یافتید، دنبالش کنید. یک مطلب محیط زیستی از کشوری دیگر می­تواند به مخاطبانتان ربط داشته باشد.

مطالبتان را مصور کنید

در صورت امکان، از گرافیک، جدول و نمودار برای افزایش درک مطلب استفاده کنید. این چیزها می­توانند یک مطلب را بهتر از 1000 کلمه بیان کنند.

به ساده­نویسی ادامه بدهید

واضح بنویسید، نظریاتتان را مستقیم بیان و از «دیکته کردن» به خواننده خودداری کنید. معمولا مجسم کردن تصویر ذهنی شخصی خاص که مایلید مطلبتان را بخواند مفید است.

واژگان تخصصی را ترجمه کنید

مقالات و سخنرانی­های رسمی علمی می­توانند خشک و پر از واژگان فنی باشند. آنها غالبا از نگارش بد و سازماندهی ضعیف برخوردارند و به یک جماعت گرفتار ارائه می­شوند. اگر از یک واژه فنی در مطلبتان استفاده میکنید، حتما آنرا بلافاصله توضیح بدهید.

یک کتابخانه مرجع شخصی برپا کنید

کتابهای مرجع محیط زیست تهیه کنید و مشترک نشریات محیط زیستی بشوید. به فهرست پستی سازمانهای مهم محیط زیستی کشور یا منطقه و نیز سازمانهای بین­المللی دارای چشم­انداز جهانی از مسایل محیط زیستی بپیوندید.

مواظب عبارتهای گیرا باشید

عامه مردم غالبا عبارتهای زیادی مورد استفاده را کمتر می­فهمند. بنابراین زمانی که کسی از یک واژه گیرا مثل «استانداردهای بهداشت و ایمنی» استفاده می­کند، مشخصا بپرسید آن استانداردها کدامند. در باره «فاکتور خطر قابل پذیرش» هم به همین ترتیب. مشخص کنید دقیقا چه خطری قابل پذیرش است و چرا. هرگز یک عبارت را بر اساس ظاهر آن به کار نبرید.

پرفسور شارُن فریدمن رئیس برنامه روزنامه­نگاری علم و محیط زیستی در دانشگاه لهای در بِتِلم، پنسیلوانیا و نویسنده گزارش نویسی در باره محیط زیست است. جیم دتین کرسی پرفسوری نایت برای روزنامه­نگاری محیط زیستی را در دانشگاه ایالتی میشیگان در اختیار دارد و رئیس فدراسیون بین­المللی روزنامه­نگاران محیط زیست است.