1 – به هیچ مطلب یا وظیفه ای به صورت عادی نگاه نخواهم کرد. اگر به این شکل بنویسم یا ویرایش کنم، کارم متوسط خواهد بود. کار من متوسط نیست.
2 – من سهم روزانه خودم را برای شور و گرما بخشیدن به گزارش اخبار انجام خواهم داد. من نمی گذارم مطالب من در کسل کنندگی و خشک بودن سهمی داشته باشند.
3 – به هیچ مطلبی با تصور از پیش پرداخته نزدیک نخواهم شد.
4 – در باره مطالب بلند همین کار را خواهم کرد. به عنوان یک خبرنگار، دفتر یادداشتم را در داخل کامپیوتر تخلیه نخواهم کرد. به عنوان سردبیر، به خوانندگان مطالب بلند عرضه نخواهم کرد، فقط به این دلیل که همیشه این کار شده است.
5 – وقت بیشتری برای گوش کردن صرف خواهم کرد. عقل از من شروع نمی شود و با من به پایان نمی رسد. ایده ها و بینشهای ارزشمند در اختیار کسانی است که هنر گوش دادن هوشمند را در اختیار دارند.
6 – من با همه مصاحبه خواهم کرد. خبرنگاران و ویراستارانی که می دانند چگونه سوالات درست را بپرسند به خودشان و تولیدات خبری خودشان کمک می کنند. هر کسی یک منبع خبری است.
7 – به پرسیدن چرا ادامه خواهم داد. در بیشتر مطالب خبری این سوالی است که کمتر از همه پرسیده می شود و کمتر از همه جواب می گیرد. خوانندگان و بینندگان می خواهند بدانند.
8 – هر جا که بروم آزادیهای متمم اول قانون اساسی را به یاد خواهم داشت و از آنها محافظت خواهم کرد. برای این که قوانین مربوط به حق دانستن مردم اجرا شوند نقش خودم را ایفا خواهم کرد. من در مقابل کوشش برای به خطر انداختن آن قوانین به خاطر مصلحت یا دوستی ایستادگی خواهم کرد.
9 – با خوانندگان و بییندگانم بیشتر آشنا خواهم شد. تحقیقاتی را که به توضیح اجتماع من می پردازند خواهم خواند. با اشخاص خارج از حوزه معمول آشنایانم وقت بیشتری صرف خواهم کرد.
10 – روزنامه ام را هر روز دقیق خواهم خواند. چیزهای دیگری به جز مطالب خودم خواهم خواند تا در باره اجتماع خودم اطلاع کسب کنم و به کار همکارانم علاقه نشان بدهم. ما همگی با هم در این کار هستیم.
11 – کلا بیشتر خواهم خواند: روزنامه، مجله و کتابهای بیشتر. به سبک و ایده ها توجه خواهم کرد.
اقتباس از «گانت ویک»، 4 ژانویه 1987