در سال ۲۰۱۵، موسسه مرکزی آمار اندونزی گزارش کرد که نزدیک به نه میلیون شهروند بالای ده سال در آن کشور مشکل شنوایی دارند. پنج سال بعد، تحقیقی دیگر از سوی این موسسه نشان داد که حدود پنج درصد از جمعیت کل آن کشور نوعی معلولیت دارند. مطالعه ای که توسط موسسه پژوهش جاکارتا انجام شد، نشان داد که شهروندانی که معلولیت دارند از تبعیض رنج می برند و این ممکن است پیشرفت آنها را محدود کند و سبب افت کیفیت زندگی‌شان شود.
در پی انتشار نتایج این تحقیقات، در سپتامبر ۲۰۱۸، Paulus Ganesha Aryo Prakoso نهادی را در جاکارتا برای کم شنوایان اندونزیایی تاسیس کرد به نام ما به زبان اشاره صحبت می کنیم. این نهاد ویژه معلولان، به ویژه کم شنوایان و ناشنوایان بود.
این مرکز نخستین مرکز از این دست در اندونزی است و امید گردانندگان آن این است که هم منبع اطلاعاتی باشد و هم ترغیبی برای شهروندان معلول یا کم توان. کامی بیجاک اخباری پیرامون فعالیت ها و دستاوردهای کاری شهروندان معلول منتشر می کند و دوره هایی آموزشی نیز برای آنها برگزار می کند.
اغلب محتوای این نهاد خبری تهیه و انتشار گزارش های مثبت و امیدبخش پیرامون چالشهای معلولان است و شیوه فائق آمدن آنها بر این چالشها. از دانش آموزان و دانشجویان معلول گرفته تا سیاست های دولت در قبال کم توانان و معلولان جسمی اندونزیایی.
موسس این نهاد خبری می گوید که حدود ۷۰ درصد از محتوای مطالب این نهاد به معلولیت مربوط می شود و ۳۰ درصد دیگر آن هم موضوعات و مطالبی کلی و فراگیر است.
ایجاد تفاوت در جامعه
مشکلی که اغلب شهروندان ناشنوا یا کم شنوای اندونزیایی با آن مواجهند، آن است که مترجمان زبان اشاره تلویزیون اغلب با سرعت زیاد به زبان اشاره صحبت می کنند و فهمیدن آنچه می گذرد از این نظر دشوار می شود.
دینا هاندایانی که از زمان تولد ناشنوا بوده برای قرار گرفتن در جریان اخبار مشکلات زیادی دارد و می گوید که مشکل آن است که مترجمان زبان اشاره جایی چنان کوچک در صفحه تلویزیون دارند که دیدن آنها بسیار سخت است. اما کامی بیجک بر خلاف کانال ها و برنامه های تلویزیونی دیگر هم مترجم را به وضوح نشان می دهد و هم زیرنویس های برنامه های آن به آهستگی از زیر صفحه عبور می کنند.
برنامه های کامی بیجک هم زیرنویس دارد و هم مترجم زبان اشاره و نه تنها برای کم شنوایان یا ناشنوایان، بلکه برای همه معلولان در نظر گرفته و پخش می شود.
تیم کامی بیجک
از شش کارمند کامی بیجک، چهار تن آنها ناشنوا هستند که مجری خبر، فیلمبردار و نویسندگان برنامه در میان آنها هستند.
این نهاد کم شنوایان یا ناشنوایان را استخدام می کند و به آنها مهارت های لازم برای این کار را آموزش می دهد. این باعث می شود که تولیدات این نهاد خبری برای ناشنوایان مناسبتر و قابل استفاده تر باشد. کارمندانی که ناشنوا یا کم شنوا نیستند به زبان اشاره تسلط دارند تا بتوانند رابط میان خبرنگاران و مصاحبه شوندگان ناشنوا با شنوا باشند.
فضای رسانه ای مناسب معلولان
امید ریزکی آن است که شمار نهادهای خبری مناسب معلولان در آینده افزایش یابد چرا که این موضوع برای معلولان و کم توانان از اهمیت خاص و بسیاری برخوردار است.
هاندایانی معتقد است که ناشنوایان باید فرصت های بیشتری در اختیار داشته باشند تا مهارت ها و دانش خود را تقویت کنند. او می گوید که داشتن راهی متفاوت برای ارتباط به معنای آن نیست که ناشنوایان نمی توانند تعامل یا کار کنند یا اطلاعات لازم را مثل شنوایان دریافت کنند.
تصویر از پکسلز، عکاس: cottonbro.
مقالات بیشتری نوشته
