روزنامه نگارن باید بتوانند خود را با واقعیت های شبکه های اجتماعی و اینترنت تطبیق دهند چرا که این روزها مطالبی که این افراد در شبکه های اجتماعی نظیر توییتر منتشر می کنند، آنان را به شخصیت های برجسته نزد عموم تبدیل کرده است.
آی جی نت در مصاحبه با تونی پیک مشاور رسانه ای و بنیانگذار وبلاگ Paper Papers از او درباره نقش روزنامه نگاران در شبکه های اجتماعی و دگرگونی عمیقی که در عرصه دیجیتال رخ داده، سوال کرده است.
آی جی نت: آیا به نظر شما روزنامه نگاران می توانند به طور مستقل از سازمان های خبری خود در شبکه های اجتماعی حساب کاربری داشته باشند؟ آنها چطور باید حساب های کاربری خود را تنظیم کنند؟
تونی پیک: توجه داشته باشید که یک روزنامه نگار دارای وظایف و مسوولیت های اجتماعی و حرفه ای خاصی است که باید در چارچوب آن عمل کند. اگر این وظایف را دوست ندارد باید حرفه روزنامه نگاری را کنار بگذارد. به عنوان یک روزنامه نگار باید طوری عمل کنید که مردم بتوانند به شما همانند فردی مستقل و عاری از تمایلات جناحی اعتماد کنند.
البته یک روزنامه نگار نمی تواند که دارای نقطه نظر نباشد. شما می توانید بگویید که چطور فکر می کنید، اما در عین حال باید تاکید کنید که تمام جوانب امر را بیان کرده و گزارش های متوازنی نیز در حمایت از نقطه نظر خود ارائه خواهید کرد.
بعضی از روزنامه نگاران فکر می کنند که می توانند از بیان نظرات خود خودداری کنند اما این امر مقدور نیست.
آی جی نت: آیا فکر می کنید که تعیین ضوابط نحوه استفاده از شبکه های اجتماعی توسط سازمان های خبری برای روزنامه نگاران تحول مثبتی است؟
تونی پیک: بله، این کار ایرادی ندارد. سازمان های خبری حق دارند که مقررات و ضوابطی در این زمینه برای کارکنان خود وضع کنند. البته به شرطی که به عملکرد حرفه ای آنها لطمه ای نزنند. بنابراین در کل به نظرم منصفانه است که سازمان خبری بگوید که در چارچوب می توانید در شبکه فیس بوک فعال باشید. در نهایت روزنامه نگاران به سازمان خود وابسته اند.
آی جی نت: شما به روند یکپارچه شدن تحریریه های سنتی و دیجیتال در چندین کشور کمک کرده اید. آیا مقاومتی که در برابر این روند می بینید در کشورهای مختلف در یک حد است؟
تونی پیک: بله و جای متاسف دارد. بسیاری از سازمان های خبری خیلی دیر به اهمیت رسانه های اجتماعی پی بردند. بسیاری از روزنامه نگاران و حتی خود ما دیر از این امر آگاه شدیم. دوره نشریات و مطبوعاتی سنتی و کاغذی به سر آمده است. حالا روزنامه نگاران باید بتوانند که با مخاطبان در شبکه های اجتماعی از جمله توییتر تعامل کنند و پیام های خود را حداکثر در ۱۴۰ حرف آن طور که توییتر مقرر کرده، اعلام کنند. این جهتی است که به سوی آن گام بر می داریم.
ما باید برای مخاطبانی کار کنیم که وقتی سوار اتوبوس می شوند کامپیوتر دستی کوچکش را در می آورند تا آخرین اخبار را به شکل دیجیتال بخوانند. مخاطب امروزی می خواهد بداند که در همین لحظه چه اتفاقی می افتد. آنهایی که فکر می کنند تا فردا وقت دارند که اطلاع رسانی کنند اشتباه می کنند.
باید توجه داشت که تا سال های متمادی حدود نیمی از درآمد روزنامه ها از محل آگهی ها تبلیغاتی تامین می شد گرچه این نیز سیر نزولی را طی می کند.
در عوض آگهی های اینترنتی رو به رشد است و به شدت افزایش پیدا خواهد کرد. این روند در کمتر از ۱۵ سال تحقق خواهد یافت.
روزنامه ها هیچ گاه به وضعی که در دهه های ۱۹۵۰ ۱۹۶۰ یا ۱۹۷۰ داشتند بازنخواهند گشت. آن یک تصادف تاریخی بود که حال پایان یافته است. عرصه روزنامه نگاری دچار تحولات ژرفی شده که این حرفه را به طور اساسی دچار تغییر کرده است.