فرناندا سانچز هارامیو، خبرنگار کلمبیایی است که در تلاش است تا به پوشش خبری مسائل اجتماعی کشورش بپردازد. او در این گفت‌وگو تجربه‌ها و توصیه‌های خود برای خبرنگاران دیگر را با آی جی نت در میان گذاشته است.
برای Fernanda Sánchez Jaramillo فرناندا سانچز هارامیو، خبرنگار کلمبیایی، تمرکز بر مشکلات جامعه و نمودار کردن آنها کوشش مادام العمر بوده است. اما پرداختن به موضوعات چالش انگیزی مثل سلامت روانی و اثرات زیانبار خشونت بر کلمبیایی‌ها هم به خودی خود بی چالش نیست.
او می گوید: «خبرنگار زن مستقل و فمینیست بودن در کشوری مثل کلمبیا تصمیم ساده‌ای نبود.»
اخیراً هارامیو یک دوره‌ی فرصت مطالعاتی خبرنگاری را در Rosalynn Carter Center Fellowship یا مرکز رزالین کارتر تکمیل کرده و در فرصت مطالعاتی A Digital Path to Entrepreneurship and Innovation for Latin America یا راهی دیجیتال به سوی نوآوری و کارآفرینی برای آمریکای لاتین که از سوی مرکز بین‌المللی خبرنگاران برگزار شده نیز شرکت کرده‌است. او هر دو فرصت را در وبسایت آي جی نت پیدا کرده است.
طی دوران فرصت مطالعاتی مرکز کارتر، هارامیو روی تهیه‌ی گزارش از اثر آوارگی و خشونت کار کرده بود، به ویژه خشونت جنسی نسبت به زنان در کلمبیا. او سال گذشته به پاس تلاش‌هایش برای برقراری صلح از راه خبرنگاری مستقل، در کلمبیا جایزه‌ی سولیبری را در کلمبیا دریافت کرد.
هارامیو پس از گذراندن دوره‌ی فرصت مطالعاتی‌اش، اکنون در بوگوتا مشغول تحصیل رشته‌ی حقوق در دانشگاه سانتو توماس است و برای چند رسانه‌ی خبری کلمبیایی و کانادایی به عنوان خبرنگار مستقل کار می کند. ما با او درباره‌ی فرصت‌های مطالعاتی‌اش، روزنامه نگاری در کلمبیا، و مهمترین توصیه‌هایش برای همکاران خبرنگارش صحبت کردیم. این گفتگو را اینجا می خوانید:
آی جی نت: چگونه کار خبرنگاری را آغاز کردید؟
هارامیو: بعد از فارغ التحصیل شدنم از دانشگاه سابانا، اولین جایی که کار کردم، نشریهEl Espectador بود .
مایه‌ی افتخار بود که یکی از سه نفری بودم که از دانشگاه من برای دوره کارآموزی در آن نشریه انتخاب شده بودند. برای انتخاب شدن، سه مرحله را باید می گذراندیم، از جمله یک مصاحبه را. من چند سال بعد از آن به El Espectador برگشتم و وقتی کار حرفه‌ای‌ام را آنجا شروع کردم، روزهای کارآموزی را به یاد آوردم.
بعد از آن، برای El Tiempo و Editora Cinco و مجله‌های چون Cambio و Credential کار کردم. چند سال پیش برای یک نهاد غیرانتقاعی هفت کتاب درباره‌ی زنان نوشتم و در سمت‌های گوناگون کار کردم؛ از جمله هماهنگ کننده‌ی ارتباطات در یک نهاد غیرانتقاعی دیگر. در عین‌حال، همچنان به کار خبرنگاری مستقل هم ادامه می دهم. این روزها بیشتر خبرنگار مستقل هستم. این کار را دوست دارم، چون کار خبرنگاری را از راه تهیه‌ی گزارش به شیوه‌ی آهسته و عمیق انجام می دهم.
شما هم فرصت مطالعاتی مرکز کارتر و هم فرصت مطالعاتی ویژه ی خبرنگاران آمریکای لاتین را در بخش فرصت‌های خبرنگاری وبسایت آی جی نت پیدا کردید. از گذراندن این دوره‌ها چه تجربه‌ها و مهارت‌هایی نصیب‌تان شد؟
دوره‌ی مرکز کارتر تجربه‌ی فوق‌العاده‌ی بود، چون به من اجازه داد تا دو توانایی آکادمیک خود را به کار گیرم: خدمات اجتماعی و خبرنگاری را، تا کتابی بنویسم که داستان‌های بازماندگانِ خشونت را در کلمبیا بازگو کنند. این دوره به من اجازه داد تا یک سال از عمر کار حرفه‌ای‌ام را صرف موضوعی کنم که به آن علاقمندم، و مرا به یاد نقشِ حیاتی انداخت که ما خبرنگاران هنگام بازتاب موضوعات مربوط به سلامت روانی در مبارزه با انگ زنی در جامعه به عهده داریم.
از سوی دیگر، فرصت مطالعاتی مرکز بین المللی خبرنگاران به من این امکان را می دهد تا ببینم خبرنگاران در ایالات متحده چگونه کار می کنند. من بخصوص از صحبت با خبرنگاران زن در مورد دستمزد لذت می برم. همچنین از صحبت کردن با آنها در مورد نقشی که زنان در خبرنگاری ایفا می کنند، و فرصت‌های مدیریت اتاق‌های خبر برای خبرنگاران زن در آمریکا.
درباره‌ی چالش انگیزترین گزارشی که تهیه کرده‌اید، برایمان بگویید. چه طور توانستید بر چالش‌های آن غلبه کنید؟
تصمیم گیری در این مورد بعد از ۲۰ سال تجربه‌ی کاری دشوار است، اما می توانم بگویم که گزارش‌هایی که درباره‌ی اثرات روانی خشونت جنسی، شکنجه، مین، و آوارگی تهیه کرده‌ام، در میان چالش انگیزترین‌ها بوده‌اند. چرا؟ چون تنهایی کار کردن در مناطق گوناگونی از کلمبیا بسیار چالش انگیز بود، خودم تنها بودم و از تلفنم به عنوان ضبط صوت استفاده می کردم و با بازماندگان این حوادث مصاحبه می کردم. همچنین برای مردان مشکل بود که از دردی که حس می کنند، سخن بگویند و درباره‌ی حکایت‌هایی حرف بزنند که تا آن زمان با خبرنگاران درباره‌ی آنها صحبت نکرده بودند. من بر این چالش‌ها غلبه کردم، از راه استفاده از مهارت‌هایی که هنگام دیدن دوره‌ی آموزش خدمات اجتماعی در کانادا آموخته بودم. این دوره‌ی آموزشی به من اجازه داد تا هنگام بحران به نحو مناسبی واکنش نشان دهم و بعد از شنیدن حکایت‌هایی از مقاومت در هنگام درد و رنج، آرام بمانم.
به علاقمندان یا دانشجویان خبرنگاری، به ویژه در کلمبیا، چه توصیه‌یی می کنید؟
توصیه‌ی اکیدم این است که در خبرنگاری به دنبال آموزش حرفه‌ای بروند و به مطالعه در زمینه‌های تاریخ، سیاست، و ادبیات بپردازند. من قویاً باور دارم که خبرنگاران باید بسیار مطالعه کنند. اندیشه‌ی نقادانه و اخلاقی هم برای تولید گزارش‌های عمیق ضروری است. مهم است که خبرنگاری را به عنوان یک خدمت اجتماعی برای همگان ببینیم، من خبرنگاران جوان را تشویق می کنم که در میان بخش‌های گوناگون اجتماع پُل بزنند و از راه خبرنگاری اخلاقی و ضروری، با به کارگیری شیوه‌های سازنده‌ی روایتگری، به برقراری صلح و ایجاد تفاهم کمک کنند.
تصویر اصلی از Fernanda Sánchez Jaramillo.