بعد از زلزله هاییتی، مدیران تحریریه ها و خبرگزاریها در حال ارزیابی مجدد نحوه کارآمد نگه داشتن پرسنل دفاتر خود در خلال بحران و ارتباط بهتر با خبرنگاران در مناطق مصیبت زده هستند.
در ماه فوریه، مدیران و خبرنگاران دفاتر خبری آمریکا در واشنگتن گردهم آمدند تا درباره رهبری و مدیریت مناسب در زمان بحران بحث کنند. بروس شاپیرو مدیر اجرایی «مرکز دارت برای شوک و خبرنگاران» بر اهمیت ارتباط بین مدیران دفاتر و خبرنگاران تاکید کرد.
شاپیرو توضیح داد در حالی که شاید اکثر خبرنگاران راحت با دیگران صحبت می کنند، اما لازم است که مدیریت راهی برای پر کردن شکاف بین خود و خبرنگاران و ارتباط با آنها بیابد. مخصوصا در موقع گزارش دادن از مناطق مصیبت زده یا جنگی، خبرنگاران با شوک و اضطراب مواجه می شوند.
مرکز دارت تخمین می زند که ۸۶ تا ۹۸ درصد خبرنگاران در طول حرفه شان با رویدادهای تکان دهنده مواجه می شوند. بسیاری از آن خبرنگاران بعد از بازگشت نشانه های «اختلال اضطراب بعد از شوک» مانند استرس، فلش بک، بی خوابی، افسردگی و غیره را دارند.
دکتر آنتونی فاینشتاین، استاد روانکاوی دانشگاه تورنتو و نویسنده کتاب «خبرنگاران زیر آتش: خطرات روانی پوشش خبری جنگ» تخمین می زند که دوازده درصد خبرنگاران از این عارضه رنج می کشند.
اما با وجود این ارقام، مرکز ملی اختلال اضطراب بعد از شوک اظهار می کند که اغلب اوقات قرار گرفتن خبرنگاران در معرض شوکهای روانی نادیده گرفته می شود زیرا بسیاری تصور می کنند که خبرنگاران «بطور غیرعادی پوست کلفت اند و در برابر ضربه تکان دهنده رنج انسانی که شاهدش هستند، مصونیت دارند.»
در حرفه ای که استقامت اجباری است و جان سختی ستوده می شود، خبرنگاران دشوار می توانند اذعان کنند که مشکلی دارند و کارکنان تحریریه نمی دانند چطور با این مشکلات دست و پنجه نرم کنند.
شاپیرو هشدار داد: «سوء مدیریت، خبرنگاران را بیشتر در معرض خطر اختلال اضطراب بعد از شوک می گذارد.»
شاپیرو با اشاره به زلزله هاییتی چند نکته مهم را برای مدیران و کارکنان تحریریه ها برشمرد تا برای بحرانهای اینده مد نظر داشته باشند.
از پیش برنامه ریزی کنید: خبرنگاران را آماده کنید. آنها باید با تصور روشنی درباره کاری که می خواهند انجام دهند، به منطقه مصیبت زده بروند.
از پیش آموزش دهید: اطمینان یابید که خبرنگاران و سایر کارکنان از ریسکهای قرار گرفتن در معرض شوکهای روانی آگاه هستند. باید بدانند که چطور واکنشهای اضطراب آور شوکهای روانی را تشخیص دهند و چطور از پس آن برآیند.
تشویق و حمایت کنید: اگر خبرنگاری به منطقه مصیبت زده فرستاده می شود، فردی را در دفتر تعیین کنید تا بطور منظم حال و احوالش را جویا شود و با او درباره تجربیات روزمره اش صحبت کند. خبرنگاران را تشویق کنید که با خانواده و عزیزانشان حرف بزنند. بعد از بازگشت آنها، دوره هایی برای نقاهت معین کنید.
توجه کنید: مراقب رویدادهای تکان دهنده ای که خبرنگاران بصورت انفرادی در معرضش قرار می گیرند، باشید. رفتار خبرنگاران را مشاهده کنید. شاپیرو این کار را «انتظار هوشیارانه» توصیف می کند.
آگاهی را افزایش دهید: آگاهی خبرنگاران درباره شوکهای روانی را بهبود بخشید. اطلاعات و منابع مربوط را در وبسایت دفترتان بگذارید. کارگاه هایی برگزار کنید و دیگران را درباره اثرات شوک روانی در خبرنگاری آموزش دهید.
شاپیرو بر اهمیت ارتباط تاکید کرد و رهنمودهای خاصی را برای گوش دادن به درددل خبرنگاران و گفتگو با آنها ارائه کرد.
فکتها (چه رخ داد؟)
تاثیر (احساسات و افکار شما چیست؟
حالا (اکنون حالت چطور است؟)
آموزش (این احساسات عادی است)
توصیه
نگویید می دانم چه احساسی داری.
تشخیص ندهید: کاری نکنید که خبرنگار احساس کند ایرادی دارد.
مرتب به چشمهایش نگاه کنید.
پاسخی کوتاه بدهید. تامل کنید و گفتگوی تان را خلاصه کنید، ولی اظهار نظر نکنید و از دادن نصحیت پرهیز کنید.