Alex Potter الکس پوتر عکاس-خبرنگاری است که راهی نامتعارف را در کار حرفه‌یی‌اش در پیش گرفته است. او که کارهایش در نشریاتی چون نیویورک تایمز، نشریه‌ی آتلانتیک، و واشنگتن پست منتشر شده اند، در دانشگاه در رشته‌ی پرستاری تحصیل کرده است. او می گوید:«وقتی از دبیرستان فارغ‌التحصیل شدم، صنعت خبرنگاری دچار تغییرات فراوانی شده بود.»
او در نهایت تصمیم گرفت به جای پرستاری، رشته‌ی عکاسی خبری را دنبال کند و اکنون که چند سال از این تصمیم می گذرد، پشیمان نشده است.
او می گوید توانسته از رشته‌ی پرستاری هم استفاده کند، چون گاه گاه برای کار عکاسی خبری به خارج از آمریکا سفر می کرده و هنگام بازگشت، قرارداد موقتی برای کار پرستاری می بست و از این راه قدری درآمد کسب می کرد تا کمک هزینه‌ی مناسبی برایش باشد.
Allison Shelley الیسُن شلی عکاس-خبرنگار بین‌المللی دیگری است که به طور آزاد فعالیت می کند، می گوید از راه گرفتن کمک هزینه از نهادهای گوناگون توانسته بخشی از هزینه‌های کارش را تامین کند و دیگران را هم ترغیب می کند تا با تقاضا دادن به نهادهای گوناگون، کمک هزینه بگیرند تا امرار معاش‌شان ممکن باشد.
Tom Hundley تام هندلی که سردبیر ارشد مرکزی به نام Pulitzer Center on Crisis Reporting است، معتقد است که گرفتاری‌ها و دشواری‌های مالی برای کسب درآمد و گذران زندگی مختص عکاس- خبرنگاران نیست و کم و بیش شامل حال خبرنگاران در همه‌ی عرصه‌های رسانه‌یی می شود. امرار معاش و کسب درآمد مناسب برای همه‌ی خبرنگاران مشکل است، مگر آن‌که نام آشنا و شناخته شده باشند.
آقای هندلی می گوید برخی از سردبیران از خبرنگاران می خواهند اول به منطقه بروند و گزارش تهیه کنند، تا بعد حق‌الزحمه یا حق‌التحریرشان را بپردازند، و تعهدی به آن‌ها نمی دهند. او می افزاید که در مواردی به خبرنگاران مستقل حتی قول مساعد پرداخت حق‌الزحمه‌ی تهیه‌ی گزارش هم داده نمی شود. دست آخر هم، در بسیاری موارد، به خبرنگاران مستقل حق‌الزحمه‌ی مناسب پرداخت نمی شود.
خانم شلی اما، می گوید که وضع از گذشته بهتر شده و کمک‌ها و وام‌های بلاعوض بسیاری به خبرنگاران و عکاس-خبرنگاران داده می شود و نهادهای غیرانتفاعی و مدنی فعال زیادی هستند که به رویدادهای جهان اهمیت می دهند و از پوشش آن‌ها حمایت می کنند.
World Press Photo’s State of News Photography report in 2016 که گزارش عکس‌های خبری جهان را در سال ۲۰۱۶ منتشر کرد، می نویسد که در مقایسه‌ی سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶، شمار کم‌تری از عکاس-خبرنگارانی که در نظرسنجی این نهاد برای آمارگیری شرکت کرده اند، توانسته اند در سال ۲۰۱۶ کار تمام وقت پیدا کنند. درصد کسانی که در سال ۲۰۱۵ کار ثابت و تمام وقت داشته اند، ۷۴ درصد بوده که درسال ۲۰۱۶ به ۶۱ درصد تنزل کرده است.
او می گوید فعالیت در نقاط پرتنش جهان پیچیده‌تر است. او در عراق به عنوان عکاس-خبرنگار و به عنوان پرستار کار کرده است. او می گوید مترجمان و راهنمایان طی نبرد موصل می توانستند در نقاط نزدیک به خط مقدم جبهه‌ی جنگ، روزانه بین ۴۰۰ و۷۰۰ دلار کسب درآمد کنند. اما برای خبرنگاران و عکاس-خبرنگاران ناممکن بود که بدون برخورداری از حمایت نهاد یا نشریه‌ای خاص، بتوانند در منطقه کار و کسب درآمد کنند، به ویژه چون باید هزینه‌هایی چون هزینه‌ی مترجم و راهنما را هم خود خبرنگاران مستقل تقبل کنند.
در نشریه‌ی Roads & Kingdoms، عکاس- خبرنگار دیگری به نام Pauline Eiferman شرایط مالی روزمره‌ی صنعت خود را می بیند و درک می کند. او می گوید در اغلب اوقات، علیرغم میلش، باید به خود خبرنگاران و نویسندگان اتکا کند که برای مطلب‌شان عکس هم بگیرند. او می گوید: «در شرایط مطلوب، برای گرفتن تمام عکس‌ها عکاس حرفه‌یی می فرستادم، اما فکر می کنم [به سبب محدودیت‌های مالی]، اغلب نشریات شرایط نشریه‌ی ما را دارند.»
تصویر اصلی ازPixabay ، با مجوز PDPics.