تیتر مطلبی در نشریه‌ی ریپابلیکا که عمده ترین روزنامه‌ی اسلامی چاپ اندونزی است، به نقل از یک روان‌شناس دانشگاه الازهر می نویسد که شش دین شناخته شده‌ی جهان همجنس‌گرایی و دگرباشی را تقبیح می کنند و آن را به عنوان بیماری روانی تلقی می کنند.
تریبونیوز که بزرگ‌ترین رسانه‌ی خبری اینترنتی اندونزی است، اغلب، اعضای جامعه‌ی همجنس‌گرایان و دگرباشان را از نظر روانی بی ثبات و غیر قابل اتکا تلقی می کند و گاهی به آن‌ها ارتکاب جرم و جنایت را هم منتسب می کند.
دولت اندونزی نیز از دو سال پیش آزار و بازداشت همجنس‌گرایان و دگرباشان را آغاز کرده است. در چنین شرایطی، طبعا اعضای جامعه‌ی همجنس‌گرایان و دگرباشان امکان حضور در رسانه‌ها را ندارند. اینجا چند پیشنهاد برای حل مشکل سرکوب همجنس‌گرایان و دگرباشان در اندونزی می خوانید که به هر کشور دیگری در جهان قابل تعمیم است.
آگاهی رسانی را جایگزین هراس افکنی کنید
اطلاع رسانی در این عرصه ارزش شایانی دارد. آگاه کردن مردم و مخاطبان رسانه‌ها از واقعیات و دور گرفتن از تعصب و پیش داوری و تلاش برای مبارزه با نسبت دادن بیماری به همجنس‌گرایان و دگرباشان، در آگاهی رسانی اهمیت فراوان دارد.
دو سال پیش، انجمن خبرنگاران مستقل گزارش داد که تعدادی رسانه نسبت به همجنس‌گرایان و دگرباشان خشونت نشان داده اند، و این کار را از راه انتساب ارتکاب جرم و نسبت دادن بیماری روانی به آن‌ها انجام داده اند. این انجمن «پوشش خبری بهتر برای همجنس‌گرایان و دگرباشان» را بر مبنای برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل متحد پیشنهاد می کند، اما پرسش‌های گوناگون پیرامون آن که آیا این تلاش‌ها برای مبارزه با مشکلات جاری کافی است یا نه، هم‌چنان مطرح است.
آن‌چه در اتاق‌های خبر آموخته نمی شود
علت عمده‌ی آن که رسانه‌های کشورهایی چون اندونزی گرایش خود را نسبت به شیوه‌ی پوشش خبری از جامعه‌ی همجنس‌گرایان و دگرباشان تغییر نمی دهند، آن است که درک دقیقی از هویت جنسی، گرایش جنسی، شخصیت جنسی، و ابراز تمایل جنسی در این جوامع و در میان اعضای رسانه‌ها وجود ندارد.
آموزش، اهمیت ویژه‌ای دارد و تنها عامل اثرگذاری است که در درازمدت می تواند نتیجه دهد، خبرنگاران را آگاه کند، و پوشش خبری را از حالت خشن یا تبعیض آمیز خارج کند. تنها مشکل این کار در جامعه‌ای مثل اندونزی آن است که متعصبانی هستند که خبرنگارانی را که این نوع پوشش خبری را ارائه می کنند، متهم می کنند و علیه آن‌ها موضع می گیرند.
خبرنگاری حرفه‌ای عقب نمی نشیند
در شرایطی این چنین، خبرنگاری باید متهور باشد، نه بی تفاوت. جامعه‌ی خبرنگاری باید بکوشد تا فرضیات و گمانه‌زنی‌های غلط را تصحیح کند، حتی اگر مخالف عقیده‌ی عمده‌ی افراد جامعه باشد.
یک نظرسنجی ملی که در اندونزی انجام شد، نتیجه گرفت که حدود پنجاه و هفت و هفت دهم درصد از مردم اندونزی حامی حقوق همجنس‌گرایان و دگرباشان هستند. با این وصف، رسانه‌های اندونزی هنوز این موضوع را انعکاس نمی دهند و جای امید چندانی برای اعضای این جامعه باقی نمی گذارند. برای کسانی که برای آگاهی رسانی می کوشند، راهِ پیش رو، راهی توام با تنهایی است.
خبرنگارانی که در اندونزی یا کشورهای دیگر موضع بی تفاوت دارند، باید روش خود را تغییر دهند. بی طرف بودن تنها یکی از اصول خبرنگاری است، بیان واقعیات، انعکاس مشکلات، و آگاهی رسانی در میان اصول دیگر آن است.
بخش مهمی از خبرنگاری شیوه‌ی انتقال پیام است. و این نوع خبرنگاری است که خبرنگاری صاحب دیدگاه خوانده می شود..
خبرنگار تحقیقی مستقل ساکن جاکارتای اندونزی است که با تر موضوعات حقوق بشر کار خبرنگاری می کند.
تصویر اصلی از آنسپلش، با مجوزPeter Hershey