سطر نام نویسنده

برای خبرنگاران، سطر نام نویسنده مهمترین عنصر گرافیکی در تمام روزنامه است. مایه تاسف است که خوانندگان که چشمانشان از عنوان به شروع مطلب می­پرد، به ندرت به سطر نام نویسنده نگاه می­کنند.

با وجود این هر جا لازم است باید نام را ذکر کرد (به ویژه وقتی خوانندگان از مطلبی گله یا در باره آن سوال دارند). روزنامه­ها سیاستهای متفاوتی را در باره نام نویسنده اعمال می­کنند، اما بیشتر آنها نام خبرنگار را در مطالب مایه­دار ذکر می­کنند، مثلا در مطالبی که بیش از 6 اینچ است. نام نویسنده معمولا در ابتدای مطلب به روشی نوشته می­شود که آنرا از بقیه متن متمایز می­سازد (غالبا با حروق سیاه، ایتالیک یا قاعده یک یا دو): سطر اول نام نویسنده است، سطر دوم مشخص می­کند که او در یک تشکیلات دیگر کار می­کند (برای مثال، آسوشیتدپرس)، یا خبرنگار آزاد است (غالبا به عنوان «نویسنده ویژه» یا «گزارشگر») یا از کارکنان است (بیشتر روزنامه­ها اسم روزنامه یا عنوان نویسنده را ذکر می­کنند).

هر روزنامه­ای باید یک استاندارد را برای سطر نام نویسنده دنبال کند. نوشتن نام در ترام یا نگاتیو یا درج آن با تورفتگی می­تواند جذاب باشد، اما این خطر هست که نام توجه زیادی جلب کند و ضمنا ممکن است خواندن آنها مشکل شود. در عمل کردن به این روش احتیاط به خرج دهید.

در مورد ستونهای کوتاه فرعی یا ستون خبرهای کوتاه، اسم معمولا به شکل یک سطر در پایان متن ذکر می­شود. در مورد سطر نام نویسنده باید آنرا با فاصله و با حروفی نوشت که از متن جدا باشد:

-- آسوشیتد پرس

-- گردآوری از گزارش­های خبرنگاران روزنامه

بعضی روزنامه­ها تمام اسامی را در پایان مطالب می­نویسند و بعضی حتا شماره تلفن خبرنگار را هم ذکر می­کنند (!). منطق این کار به این شرح است که در شروع مطلب، ذکر اسم در میان عنوانها و سایر نوشته­ها صرفا آشفتگی ایجاد می­کند؛ از آنجا که نام نویسنده اطلاعات اختیاری است، می­توان آنرا در پایان آورد.

در مورد عکسها و مطالب بلند، روزنامه­ها غالبا از سبک چشمگیرتری برای ذکر نام نویسنده یا عکاس یا هردو استفاده می­کنند (با تاسف باید گفت که طراحان صفحه کمتر از اعتبار ذکر نامشان برخوردار می­شوند).

اقتباس از مطالب آموزشی نوشته هرمان اُبرمایر، عضو نایت اینترنشنال پرس.