این مطلب به پوشش خبری دانشجویان خبرنگار از تجمع‌های اعتراضی گسترده‌ای می‌پردازد که طی چند ماه اخیر در دانشگاه‌های سراسر آمریکا به نشان حمایت از فلسطینییانی که طی جنگ اسرائیل با حماس قربانی شده‌اند و می‌شوند، برگزار شده است.
دانشگاه‌های سراسر ایالات متحده آمریکا در ماه آوریل گواه اعتراضاتی بودند که طی آنها، دانشجویان خواستار آتش‌بس در غزه، حمایت بیشتر از سخنرانی در حمایت از فلسطین در دانشگاه‌ها، ممانعت از سرمایه‌گذاری اسرائیل در دانشگاه‌ها و موارد دیگر شدند. این اعتراضات سراسری که از دانشگاه کلمبیا آغاز شد، به اعتراضات ضدِ جنگ ویتنام در دهه شصت میلادی تشبیه شده‌اند؛ چون شور و التهاب، اهداف و نحوه سازمان‌دهی آنها مشابه است.
ماهیت قطبی‌سازی این اعتراضات، که با واکنش دانشگاه‌ها مواجه شده؛ ازجمله استفاده از نیروی پلیس برای برچیدن اجباری چادرهای اعتراضی دانشجویان، این اعتراضات را در محراق توجه اخبار در ایالات متحده قرار داد. شماری از دانشجو-خبرنگاران که هنوز در حال تقویت مهارت‌های گزارش‌گری خود بودند، در مستندسازی این ناآرامی‌ها و پیامدهای آن، نقش مهمی داشتند. من با دانشجو-خبرنگاران در دو دانشگاهی که گواه اعتراضات گسترده بودند صحبت کردم تا درباره گزارش‌گری آنها و چگونگی تأثیر آن بر اهداف آکادمیک و حرفه‌ای آنها، بیشتر بدانم. حاصل این گفتگو را اینجا می‌خوانید.
بیشتر بخوانید: توصیه‌هایی برای پوشش خبری جنگ اسرائیل و حماس
تهیه گزارش از هم‌دانشگاهی‌ها
وقتی خبرنگاران با کسانی که از آنها گزارش تهیه می‌کنند رابطه نزدیکی داشته باشند، پوشش بی‌طرفانه می‌تواند دشوار باشد. این واقعیت در اغلب موارد در خصوص دانشجو-خبرنگارانی که اعتراضات دانشگاهی را پوشش داده‌اند، صدق کرده است. Tyler Davis (تایلر دیویس)، دانشجوی سال سوم دانشگاه American (امریکن) و دبیر خبر نشریه دانشجویی The Eagle، می‌گوید: «وقتی گزارش تهیه می‌کنید و در موقعیتی قرار دارید که می‌توانید بگویید "دوشنبه سرِ کلاس می‌بینمت"، همیشه دشوار است که توازن برقرار کنید و بی‌طرف باشید.»
او در ادامه توضیح می‌دهد که «این فشار مضاعف وجود دارد که ضرر را کاهش دهیم و در عین حال، واقعیت را بگوییم. نمی‌خواهم که هویت هیچ یک از معترضان فاش شود و سپس با خطر مواجه شوند و یا از دانشگاه اخراج شوند. همچنین می‌خواهم که گزارش و رویدادها را به دقیق‌ترین شکل ممکن پوشش دهم.»
این، گاهی برای دانشجو-خبرنگاران مسیر دشواری بوده است. در ماه نوامبر سال ۲۰۲۳، نشریه The Eagle نام یکی از دانشجویانی را که سخنرانی کرده بود، بدون آن‌که از قبل با او صحبت کند منتشر کرد؛ در حالی که این دانشجو می‌خواست هویتش مخفی بماند. بعد از آن، این نشریه دانشجویی، معیارهای اخلاق حرفه‌ای خود را به‌روزرسانی کرد تا اطمینان یابد که خبرنگاران آن، قبل از انتشار نام دانشجویانی که می‌خواهند ناشناس بمانند، حتماً با آنها صحبت کنند. در عین حال، نزدیکی دانشجو-خبرنگاران با معترضان و اطلاعات آنها از فرهنگ دانشگاه، مزیت‌هایی هم داشته است. گزارش‌گری آنها، در مقایسه با پوشش نهادهای خبری بزرگ، می‌توانست دید «درون‌نگرانه‌ا‌ی» از اعتراضات ارائه دهد، چون دانشجویان، آنها را درک می‌کردند.
رسانه‌های خبری بزرگ، به این موقعیت منحصربه‌فرد اشاره کرده‌اند. نشریه The Nation، دانشجو-خبرنگاران را «آماده‌ترین» افراد برای پوشش این اعتراضات خوانده است، چون می‌توانند دیدگاه‌ها و بینش‌های تازه‌ای را که در گزارش‌های رسانه‌های عمده از اعتراضات گروه‌های حامی فلسطین در دانشگاه‌ها دیده نمی‌شود، ارائه کنند.
دیویس می‌گوید: «شبکه اِن‌بی‌سی می‌تواند به هر جایی که بخواهد برود، اما من اینجا زندگی می‌کنم. همه اطرافیانم را می‌شناسم و هر روز آنها را می‌بینم و این کار به تقویت روابط منجر می‌شود. به‌نظرم اگر خبرنگاران رسانه‌های عمده بخواهند در مورد اعتراضات دانشجویی با کسی مصاحبه کنند، باید اول با دانشجو-خبرنگاران مصاحبه کنند.»
بیشتر بخوانید: پیامد منع فعالیت شبکه الجزیره برای آزادی رسانه‌ها در اسرائیل
محدودیت منابع و تجربه
دانشجو-خبرنگاران برای پوشش اعتراضات با کمبود منابع و زمان مواجه بوده‌اند. یکی از علت‌های آن، آغاز ناآرامی‌ها در ماه‌های آخر تِرم بهار و نزدیک به امتحانات آخر سال بود. دانشجو-خبرنگاران به‌جای آن‌که در کتابخانه مشغول درس خواندن باشند، در چادرهای اعتراضی دانشجویان، گزارش تهیه می‌کردند.
Zoe MacDiarmid (زوئی مک‌دایرمید)، دانشجوی سال دوم دانشگاه Northeastern (نورت‌ایسترن) در بوستون و از نویسندگان نشریه دانشجویی این دانشگاه است. این نشریه، The Huntington News نام دارد. زوئی درباره تجربه‌اش از پوشش اعتراضات دانشجویان همزمان با امتحانات می‌گوید: «من عمداً برای مطالعه به ساختمانی رفتم که به چادرهای اعتراضی دانشجویان در قسمت Centennial Quad دید داشت. از پنجره، اعتراضات را می‌دیدم و کششی احساس کردم که دوباره به آنجا بازگردم.»
دیویس هم از پوشش خبری اعتراضات در دانشگاه امریکن تجربه مشابهی دارد؛ جایی که دانشجویان معترض، با دانشجویان دانشگاه‌های دیگر گرد هم آمدند تا با طی فاصله چهل دقیقه‌ای با وسایل حمل و نقل عمومی، برای راه‌پیمایی به دانشگاه جورج واشنگتن بروند: «چند نفر با یک ماشین می‌رفتیم و یا از اوبر استفاده می‌کردیم، بعد تا ساعت سه، نهار، حتی گاهی ۵ بامداد آنجا می‌ماندیم. این کار در میانه امتحانات، دشوار بود.» در کنار مسائل لژستیک، دانشجو-خبرنگاران طی مدت اخیر در حال یادگیری بایدها و نبایدهای خبرنگاری بودند. دانشجویانی مثل MacDiarmid (مک‌دایرمید)، حتی دانشجوی خبرنگاری نیستند؛ (او زیست‌شناسی می‌خواند.) وی می‌گوید: «قطعاً احساس می‌کردم که کاملاً آماده نیستم. اما این، ماهیت دانشجو-خبرنگار بودن است. باید حین انجام کار، کار را یاد گرفت. ما هم همین کار را کرده‌ایم.»
آینده خبرنگاران دانشجو در حوزه خبرنگاری
برای دانشجو-خبرنگاران، تجربه پوشش اعتراضات، اساساً شکل‌دهنده دیدگاه آنها نسبت به ادامه کار خبرنگاری بوده است.
مک‌دایرمید می‌گوید که هرچند خبرنگاری، حرفه او نیست، پوشش اعتراضات دانشگاهی او را تشویق کرده که در عرصه دانشجو-خبرنگاری بیشتر فعال باشد. او می‌گوید: «چون از نزدیک این اعتراضات را پوشش دادم، علاقه‌ام برای کار به‌عنوان دانشجو-خبرنگار افزایش یافته و می‌خواهم در این زمینه بهتر شوم.»
دیویس لحظاتی را که با تیم همکاران خبرنگار خود گذرانده است، به «خبرنگاری که درباره آن فیلم می‌سازند» تشبیه می‌کند و می‌گوید که آنها با این فعالیت، تا اندازه‌ای دریافتند که کارشان در حرفه خبرنگاری، چگونه خواهد بود. او می‌افزاید: «من سال دوم دانشگاه، مثل اکثر دانشجویان، فکر می‌کردم که شاید بهتر باشد رشته تحصیلی‌ام را تغییر دهم.» اما پوشش اعتراضات دانشجویان، اندیشه او را تغییر داد: «[این تجربه اما،] عزم مرا برای ادامه فعالیت در حوزه خبرنگاری قوی‌تر کرد. می‌خواهم تمام عمرم همین کار را انجام دهم.»
تصویر از آنسپلش، عکاس: Nikolas Gannon
مقالات بیشتری نوشته
