Najir Hussain که ۴۰ ساله است و در راجستان، یکی از ایالت‌های شمالی هند، سبزي فروش است، همواره آرزو داشت خبرنگار شود. اما به سبب محدودیتهای مالی، نتوانست به دانشگاه برود.
با این وصف، انگیزه حسين برای خبرنگار شدن در دوران شیوع کرونا قوی‌تر شد، هنگامی که به توییتر پیوست. او در توییتر از موارد متعددی از خشونت علیه جوامع اقلیت در هند آگاه شد. او می خواست از این رویدادها گزارش تهیه کند اما بدون مدرک دانشگاهی هیچ سردبیر مطلب یا کار او را نمی‌پذیرفت.
او می گوید از نحوه استخدام و مراحل آن بی اطلاع بوده است و برای تقاضای کار، به فرستادن ایی میلی بسنده می کرده که در آن می پرسیده آیا می تواند به نهاد خبری مورد نظرش بپیوندند و برای آن کار کند؟
برای حسین تا سپتامبر گذشته پیشرفتی حاصل نشد. او آن زمان با Meena Kotwal مینا کوتوال آشنا شد که سردبیر The Mooknayak بود، یک نهاد رسانه ای مستقل که از به حاشیه رانده شدن اقلیت ها در هند گزارش تهیه می کند. کوتوال پاسخ او را داد و از او چند گزارش خواست.
نخستین گزارش حسین نوامبر گذشته منتشر شد که پیرامون آزار پسری از قبیله ای در ایالت او بود. حسین از آن زمان تاکنون حدود بیست گزارش تهیه کرده که منتشر شده اند و اکنون یک حساب رسمی در توییتر دارد که ۱۵۰ هزار دنبال کننده دارد.
کوتوال می گوید که بسیاری از خبرنگارانی که با وبسایت او Mooknayak همکاری می کنند، از طبقات محروم می آیند و کار یدی می کنند. ممکن است به ادبیات یا نوشتار مسلط نباشند اما به شیوه ای ظریفتر و دقیقتر از جوامع اقلیت و در حاشیه گزارش تهیه می کنند، چرا که خود نیز به شیوه ای گرفتار خشونت یا قربانی آن بوده اند و آن را حس کرده اند.
رسانه‌‌های باهوجان
اراده آغاز Mooknayak از تجربه کوتوال با تبعیض دولتی می آید که هنگام کار به عنوان یک خبرنگار زن مجرد دالیت در یک نهاد خبری بین المللی تجربه کرد. اعضای جامعه دالیت در هند به سبب ساختار به شدت طبقاتی جامعه هند مورد تبعیض قرار می گیرند.
تبعیض طبقاتی در هند تنها به مردم عادی و زندگی روزمره مربوط نمی شود، بلکه بر فضای حرفه ای و اتاق های خبر نیز حاکم است.
او می گوید: «سر کار رفتن چنان کابوسی شده بود که حتی دوبار سعی کردم خودکشی کنم. من در اتاق خبر پیوسته قربانی تحقیر و تبعیض بودم.»
کوتوال می گوید پس از آن که از نهاد خبری که برای آن کار می کرد، انتقاد کرد، از سوی شمار زیادی از رسانه ها بایکوت شد. او می گوید پس از آن برای پیدا کردن کار دچار مشکل شد و از غیردموکراتیک بودن این رسانه ها و اتاق های خبر که خود را پیشرو می نامند، انتقاد کرد.
یک سال و نیم پس از آن که برای یافتن کار تقلا کرد، کوتوال دریافت که هیچ یک از رسانه های معتبر از سوی یکی از گروه های اقلیت هند اداره نمی شود و به این نتیجه رسید که از این رو که می خواهد میکروفون و تریبون خود را برای سخن گفتن و ابراز عقیده داشته باشد، خودش یک نهاد خبری را تاسیس خواهد کرد، و همین کار را هم کرد.
در روز ۳۰ ژانویه سال ۲۰۲۱ کوتوال Mooknayak را تاسيس کرد که یک پلتفورم خبری آنلاین است و بر مسائل گروه های در حاشیه و محروم تمرکز می کند، به ویژه زنان، دالیت ها و اقلیت های مذهبی.
برای افراد در حاشیه، توسط افراد در حاشیه
امروز، Mooknayak توسط ده تن که اخبار مربوط به اجتماعات تحت فشار هند را منتشر می کنند، اداره می شود. طی سال اخیر، این وبسایت رشد بسیاری کرده است.
Avinash Barala یکی از خبرنگاران این نهاد است که عضوی از جامعه دالیت است و معتقد است که خبرنگاری تنها راهی است که می توان با آن رنج مردمش را نمایان کرد و راهی برای طرح کردن گلایه هایی است که جای دیگری نمی توان آنها را طرح کرد.
کوتوال این وبسایت را بدون هر گونه حمایت مالی اداره می کند، چون نمی خواهد خودش یا خبرنگارانش تحت تاثیر منافع سیاسی قرار بگیرند. او می گوید Mooknayak تنها با حمایت های مردمی -- هر یک به میزانی اندک -- اداره می شود و کسانی که از وی حمایت مالی می کنند کارگر یا دستفروش خیابان یا فروشندگان ساده هستند و به هر شیوه ای که می توانند، هرچند کوچک و اندک، کمک می کنند.
نداشتن سخنگو یا نماینده
کارشناسان می گویند نداشتن سخنگو یا نماینده ای برای طبقات پایینتر اجتماع هند در رسانه های آن کشور سبب شده که شمار بیشتری از خبرنگارانی چون کوتوال مشغول به کار شوند.
Dilip Mandal، نویسنده و خبرنگار باسابقه، می گوید رسانه های هند از زمان آغاز به کار از سوی طبقات بالاتر هندو اداره شده اند و در نتیجه دیگر گروه های اقلیت جامعه از پوشش خبری آن حذف شده اند. اما اکنون راه هایی تازه وجود دارد برای داشتن نماینده در رسانه ها از شیوه های دیگر.
در تحقیقی که در سال ۲۰۱۹ از سوی نهاد غیرانتفاعی Oxfam India و Newslaundry که یک سازمان نظارت بر نهادهای خبری است، منتشر شد، نشان داده است که حدود ۸۸ درصد از کل خبرنگاران و سردبیران و دبیران خبر در اتاق های خبر هند به گروه های بالاتر اجتماع تعلق دارند، با آن که این گروه ها تنها بیست درصد از کل جمعیت کشور را تشکیل می دهند.
Mandal گفت که رسانه های باهوجان در تلاش برای پر کردن خلاءیی هستند که رسانه های عادی ایجاد کرده اند و موفق به جلب مخاطب نیز شده اند.
با آن که این روند تدریجی بوده است، ایجاد رسانه های باهوجان به عنوان گزینه ای برای رسانه های عادی پیشرفتی را به سوی عصری تازه از تجهیز اجتماعی رسانه های هند از طریق مستندسازی دیجیتال هدایت می کند که به ایجاد امکان پوشش خبری از این اجتماعات را که به طور تاریخی به حاشیه رانده شده اند، منتج می شود.
تصویر از آنسپلش، عکاس: Charl Folscher.
مقالات بیشتری نوشته
