آشنایی با گروهی که واقعیات جمعیت بومی کلمبیا را به تصویر می کشد

نوشته Nadya Hernández
Nov 5, 2018 در تنوع
Indigenous

Yosokwi Productions

نمونه‌ی مجسمی از این حقیقت است که ارتباط، ابزاری قدرتمند برای ساختن انسان‌هاست. 

این گروه را تعدادی عکاس،‌ تهیه کننده، و مستندساز ایجاد کرده اند تا جهان را با رویدادهای جامعه‌ی بومی آرهوکا در سیه را نوادای کلمبیا آشنا کنند، جایی که اهالی‌اش، آن را به نام قلب جهان می شناسند. 

طرح یوسوکوی در سال ۲۰۰۲ فعال شد، هنگامی که به نظر می آمد مهم‌ترین ابزار ضروری برای این جامعه‌ی بومی، گسترش ارتباطات در آن بود. این کار با هدف مبارزه با خشونت فزاینده‌ی آن منطقه انجام شد، خشونتی که هم گروه‌های ستیزه جو و هم نیروهای نظامی به آن دامن می زدند. از آن زمان تاکنون، این گروه صدای مردم این جامعه‌ی بومی را به جهان رسانده است و هدف آن همواره کمک به یکدیگر بوده است. آمادا ویلافانیا که یکی از مبدعان اصلی این طرح بود، در ابتدا کار خود را به عنوان آزمایش آغاز کرد،‌ اما بعد از عکاسانی مثل استیون فری که عکاس نشنال جیوگرافیک است، برای یادگیری شیوه‌های بهتر عکاسی و دسترسی به کارگآه‌های آموزشی کمک گرفت. 

امروز، گروه یوسوکوی آرشیوی از بیش از ۶۰۰ ساعت فیلم و بیش از ۵۰ هزار عکس دارد و مستندهای ساخته ی آن در جشنواره‌های جهانی فیلم و در سینماهای کلمبیا به نمایش درآمده اند. بعضی از تولیدات این گروه هم، برنده یا نامزد جوایز بین‌المللی فیلم و عکس شده اند. 

 

 

برای ویلافانیا، تفاوتی اساسی میان کار نهاد او و کار رسانه‌های عادی و فراگیر وجود دارد،‌ که مهم‌ترین آن، تلاش برای ایجاد ارتباط واقعی با مردم و بیان حقایق است. اگر این کار به درستی و با صداقت انجام نگیرد، دوربین می تواند نقش سلاح پیدا کند و همان‌قدر زیانبار باشد. 

یکی از چالش‌های عمده‌ی این گروه این بوده است که از ارتباطات کلامی سنتی به استفاده از ارتباطات متمرکز روی آورند. در میان اهدافی که برای‌شان مهم است و از آن دفاع می کنند، حفاظت از طبیعت، مبارزه با معدن‌داری، و احترام به استقلال اقوام است. 

پروفسور گیرمو پادیلا که استاد مردم شناسی و مطالعات آمریکای لاتین است، می گوید آرهواکوها ابزاری اثرگذار را ایجاد می کنند که چالش‌شان را برای حفظ و دفاع از منطقه‌ی سیه را کارآمدتر وموفق‌تر می کند. 

ویلافانیا می گوید حرکتی به سوی شیو‌ه‌های تازه‌ی ارتباط واکنشی بود به پرسش مهمی درباره‌ی ادامه‌ی فعالیت‌شان: چگونه می توانیم دوام بیاوریم؟ او معتقد است که دیگر نهادهای بومی نیز باید از صدای خود برای آن بهره ببرند که به دنیا بگویند که هستند و هدف‌شان چیست. 

او می گوید: «ما تنها نیستیم. اما اگر ساکت بنشینیم، تنها خواهیم ماند.»

تصویر اصلی: آمادو ویلافانیا، انتشار تصویر با مجوز گروه یوسوکوی