اصول فیلمبرداری برای تهیه گزارش های خبری می تواند به پنج بخش تقسیم شود: بازبینی صدا، ثابت کردن تصویر، فیلمبرداری یک سکانس، مصاحبه با افراد، و تنظیم نور. تسلط یافتن به این پنج مهارت فقط زمان و تمرین می خواهد.
یک: بازبینی صدا
مهم است که صدایتان را پیوسته از راه صداسنج (که «ولوم» صدا را نشان می دهد) و هدفون بازبینی کنید. صداسنجتان صدای بالاتر از سطح قابل قبول یا استاندارد را نشان می دهد. باید اطمینان یابید که سطح صدایتان ۶ دسی بل است و به ندرت به منطقه قرمز صفر می رسد. به این ترتیب می دانید که صدا، در سطح قابل قبولی است اما کیفیت مناسب خود را هم حفظ کرده است. با این حال، عقربه های صداسنجتان نشان نمی دهند که صدای اضافی با صدای اصلی مخلوط شده یا نه، بنابراین برای اطمینان از داشتن صدای صاف و بدون مزاحم، باید از هدفون استفاده کنید.
تداخل صدا زمانی پیش می آید که شما و یک نفر دیگر در یک فرکانس، میکروفون بی سیم داشته باشید. در این موارد، می توانید به دنبال یک فرکانس آزاد بگردید تا از تداخل صدا جلوگیری کنید. سیگنال مناسب صدا از این نظر اهمیت دارد که اگر کیفیت صدای گزارش تصویری بد باشد، احتمال آن که بینندگانتان گزارش را تماشا نکنند، دو برابر است.
دست آخر آن که، باید اطمینان یابید که دوربینتان سطح مناسب صدا را از منبع صدا دریافت می کند. این منبع می تواند میکروفون باشد، یا یک جعبه تشخیص صدا یا «مولت باکس». صدای خروجی از منبع می تواند در یکی از این دو سطح باشد: خط (لاین) یا میکروفون.
دو: تثبیت تصویر
برای حصول اطمینان از تثبیت تصویر، از پایه یا سه پایه دوربین می توانید استفاده کنید. تصویری که لرزان باشد، ممکن است بیننده را دچار سرگیجه کند و باعث شود که بیننده دست از تماشا کردن بکشد. در موارد خاصی که زیاد پیش نمی آید، به سبب رعایت نکات ایمنی، نباید از سه پایه استفاده کنید، مثل وقتی که در اتاق عمل بیمارستان مشغول جراحی هستید. در مواردی اینچنین، پاهایتان را به اندازه عرض شانه باز کنید و بایستید، بعد دوربین را در حالی به دست بگیرید که هر دو دستتان را به سطح بدنتان چسبانده اید. وقتی می خواهید از صحنه ای تصویر ثابت داشته باشید، باید به جای قفسه سینه، با شکم نفس بکشید، و نفس هایتان منظم باشد.
مواردی هست که به نظر راحت تر می رسد که به جای گذاشتن پایه یا سه پایه، دوربین را به دست بگیرید. این به ویژه در شرایطی مصداق دارد که می خواهید از یک سوژه در حال حرکت فیلمبرداری کنید. به خاطر داشته باشید که اگر تصویرتان لرزان باشد، تدوین آن در فرایند پساتولید به زمان بیشتری نیاز خواهد داشت.
سه: تقسیم رویدادهای گزارش به سکانس
قبل از ضبط تصویر، سعی کنید تمرکز گزارشتان را تنها در یک جمله خلاصه کنید. از خودتان بپرسید: فردی که موضوع گزارش من است، چه احساسی دارد؟ این، تمرین کوتاهی است که به شما کمک خواهد کرد تا مدبرانه و هدفمندانه فیلمبرداری کنید. تدوین ویدیویی خوب و پویا، از لحظه ای که دگمه ضبط دوربین را فشار می دهید، آغاز می شود.
برای فیلمبرداری یک سکانس، قاعده عمومی آن است که ۲۵ درصد تصاویرتان را به صورت نمای دور، ۲۵ درصد را نمای متوسط، و ۵۰ درصدشان را نمای نزدیک بگیرید. تصاویر نمای دور صحنه را با قرار دادن سوژه در متن، ایجاد می کنند. از تصاویر نمای دور زمانی که می خواهید مکان وقوع داستان را نشان دهید، استفاده کنید. بعد، از این تصاویر برای نشان دادن سوژه گزارشتان استفاده کنید. تصاویر نمای متوسط، سوژه را از کمر به بالا نشان می دهند. این، فاصله خوبی برای فوکوس دوربین است که فضای زیادی برای رویداد (اکشن) درون قاب دوربین ایجاد می کند.
تصاویری که با نمای دور گرفته می شوند، تمام قاب (فریم) را با جزییات بیشتر پر می کنند. تصاویر نزدیک به ویژه از این نظر اهمیت دارند که یکنواختی تدوین را از بین می برند. از نمای نزدیک وقتی استفاده کنید که موقع تدوین، بخواهید بین صحنه ها گذار ایجاد کنید. این نوع تصاویر می توانند شامل جزییاتی دیگر، یا افراد دیگری در صحنه باشند. از گرفتن تصویر نمای نزدیک با لنز بلند، نترسید.
چهار: مصاحبه جلوی دوربین
بهترین راه برای مصاحبه جلوی دوربین با سوژه های گزارشتان آن است که پیش از آن که برسند، دوربین و نورتان را تنظیم کنید. وگرنه ممکن است وقتی می بینند که این کارها چقدر طول می کشد و چگونه انجام می شود، برای انجام مصاحبه هم احساس نگرانی یا دلهره کنند. هر کاری می توانید باید انجام بدهید که از احساس راحتی فرد مصاحبه شونده اطمینان یابید، تا جلوی دوربین با احساس راحتی و صداقت با شما صحبت کنند. مصاحبه شونده را کنار دوربین بنشانید و به او بگویید که مصاحبه کننده را چشم در چشم نگاه کند. هدف کلی در ایجاد فضای مصاحبه باید این باشد که جو خودمانی برای مصاحبه ایجاد شود.
همچنین، پیش از آغاز مصاحبه باید نقطه تمرکز گزارشتان را مشخص کنید. شاید تدوین ویدیو مصاحبه کننده و پرسش ها را هم در بربگیرد. گاهی اوقات چنین نیست و فقط از مصاحبه شونده و پاسخ های او تصویر برداشته می شود. اگر شق دوم باشد، باید از پاسخ هایی استفاده کنید که جملات کامل در برداشته باشند تا پاسخ ها روشن باشند.
بین پرسش ها، می توانید نقطه تمرکز دوربینتان را تغییر دهید. این به تدوینگر آزادی عمل می دهد تا وضوح تصویر بیشتری ایجاد کند. برای پرسش های شخصی یا احساسی از نمای نزدیک استفاده کنید، اما جای کافی را هم برای قاب تصویر بگذارید. من فیلمبردار دی اس ال آر هستم و از لنز ۷۰-۲۴ میلی متری استفاده می کنم چون به من امکان آن را می دهد که موقع فیلمبرداری از سوژه گزارش، بتوانم هم از نمای متوسط و نمای نزدیک استفاده کنم.
پنج. نور
قبل از آماده کردن وسایلتان، بهترین نقطه ای را که زمینه ای آرام داشته باشد که حواس بیننده را پرت نکند، پیدا کنید. وقتی به دنبال نقطه مناسبی برای مصاحبه هستید، به نورپردازی فکر کنید. اگر وسیله مناسبی برای این کار همراهتان نیست، پنجره بزرگی پیدا کنید که نور طبیعی می تاباند. فردی را که می خواهید با او مصاحبه کنید، مقابل این منبع نور قرار دهید تا نور به طور یکسان به تمام چهره اش بتابد و روی صورتش سایه نیاندازد.
برای فیلمبرداری که همیشه در حال حرکت است، ابزار نورسنجی و نورپردازی مناسب که منعطف و کاربردی باشد، اهمیت بسیاری دارد. یک منبع نور را کنار دوربین بگذارید و از آن به عنوان نور«کلیدی» استفاده کنید، که هدف آن تاباندن نور یکسان به چهره مصاحبه شونده باشد. از
ایجاد سایه روی چهره جلوگیری کنید تا بتوانید تصویری بی طرف یا خنثی از مصاحبه شونده ارائه دهید. اگر مصاحبه شونده عینک به چشم دارد، باید نور را از ارتفاع بالاتری به چهره اش بتابانید تا نور از شیشه عینکش بازگشت نداشته باشد.
دومین منبع نورتان باید به طور مستقیم رو به روی منبع نور اصلی (کلیدی) تان قرار داشته باشد. این نور، «نور مکمل» نامیده می شود و برای تاباندن نور به پشت، شانه ها و موی مصاحبه شونده از آن استفاده می شود. این نور مصاحبه شونده تان را از زمینه ی پشتش جدا می کند. در بسیاری موارد، اگر از کسی در محیط معمول کار یا زندگی خودشان فیلمبرداری می کنید، استفاده از یک پنل کوچک و منقول نور ال ایی دی هم ممکن است مفید واقع شود.
تصویر از فلیکر، با مجو PACAF.