وقتی Thalie Ponce تالي پونسه، خبرنگار اکوادوری، در ۱۶ سالگی، دو سال زودتر از زمان معمول، از دبیرستان فارغ‌التحصیل شد، مطمئن نبود که می‌خواهد چه کار کند. اما در جریان یک دوره آموزشی پیش‌دانشگاهی، وقتی به پیشنهاد یک استاد، کتاب In Cold Blood در کمال خون‌سردی -- اثر Truman Capote (ترومن کاپوتی) -- را خواند، تصمیم گرفت خبرنگار شود.
این رمان واقعی که درباره قتل چهار تن در شهر Holcomb هالکم در ایالت Kansas کانزاسِ آمریکا نوشته شده و تحقیقاتی که منجر به دستگیری، محاکمه و اعدام فرد مجرم شد، پونسه را مجذوب کرد: «من از کاری که کاپوتی برای نوشتن این داستان انجام داده بود، شگفتی‌زده شدم. همان لحظه بود که احساس کردم خبرنگاری انتخاب مناسبی برای من است.»
پونسه زمانی که در حال گذراندن دوره کارشناسی بود، از سوی رئیس دانشکده‌‌اش به یک برنامه کارآموزی در نشریه El Comercio اِل کومِرسیو معرفی شد. بعد از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه، او با نشریات Revista Vistazo (ربیستا بیستاسو) و Insights (انسایتس) همکاری کرد و در ۲۶ سالگی، سردبیر دیجیتال نشریات Extra (اکسترا) و Diario Expreso (دیاریو اکسپرسو) شد. او به عنوان هماهنگ‌کننده محلی برای سازمان‌های خبری بزرگی از جمله روزنامه نیویورک‌تایمز، رادیو دولتی آمریکا یا NPR (ان‌پی‌ار)، NRK (ان آر کای نروژ) و شبکه چهار سوئد هم کار کرده است. پونسه پس از نزدیک به یک دهه کار در حرفه خبرنگاری، در سال ۲۰۲۱ رسانه خود را به نام Indómita ایندومیتا را تأسیس کرد. این رسانه، روایت‌های زندگی، مبارزات، و دستاوردهای زنان را از دیدگاهی زنانه بازگو می‌کند. من با پونسه درباره تبدل شدن به یک کارآفرین رسانه‌ای، مشکلات فرا راه وی در این مسیر، و انگیزه‌هایش برای تأسیس Indómita گفتگو کرده‌ام که حاصل آن را در ادامه این مطلب می‌خوانید:
بیشتر بخوانید: خبرنگار برگزیده ماه: روت کوتمبا
تجربه شما در کار سردبیری در اوان جوانی چگونه بود؟
وقتی کارم را به عنوان سردبیر دیجیتال دو روزنامه شروع کردم، بسیار جوان بودم. از بیرون آمده بودم و قبلاً در آن روزنامه‌ها کار نکرده بودم. به‌علاوه، زن بودم. زن بودن، یکی از بزرگترین چالش‌های من بود، چون مردم همیشه من را زیر پرسش می‌بردند. یک بار، مدیر یکی از این نشریات از من خواست که برای همه افراد حاضر در اتاق، قهوه بیاورم، در حالی که من سردبیر بودم و مردان زیادی در پُست‌های پایینتر آنجا حضور داشتند که می‌توانست از آنها درخواست کند قهوه بیاورند. برخی اوقات، مخاطبان و کسانی که با آنها مصاحبه می‌کنیم هم فکر می‌کنند که می‌توانند درباره بدن یا مهارت‌های شما اظهار نظر کنند. از موارد متعددی باخبرم که وقتی زنی برای مصاحبه رفته است، به او گفته‌اند: «چقدر زیبا هستی.» در یک محیط حرفه‌ای، چنین حرفی نباید به میان آید. اما در این شرایط، فقط به علت زن بودن با ما به عنوان یک شئ رفتار می‌شود.
از میان گزارش‌هایتان، به کدامیک افتخار کنید؟
گزارشی بود که درباره یک واقعه زن‌کشی نوشته بودم. یک زن همشهری من که از فعالان سازمانی بود که برای جلوگیری از خشونت‌های جنسیتی کار می‌کرد، خودش به دست یک شریک سابق زندگی‌اش کشته شد. این گزارش برای من الهام بود. بعد از انتشار این گزارش، تصمیم گرفتم که خشونت‌های جنسیتی را پوشش بدهم و رسانه‌ای ایجاد کنم که قصه‌های بازگو نشده زنان را در رسانه‌های اکوادور بیان کند.
روند ایجاد یک رسانه دیجیتال چگونه بود؟
در سال ۲۰۱۹، تبلیغ فرصتی را برای برنامه رهبران نوظهور رسانه‌ها در وبسایت مرکز بین‌المللی خبرنگاران دیدم. هرچند زمان بسیار مناسبی بود، من تحصیل در دوره کارشناسی ارشد را در رشته خبرنگاری دیجیتال آغاز کرده بودم و در نتیجه ناگزیر شدم حضور در کلاس‌هایم را به تعویق بیاندازم. در این برنامه پذیرفته شدم و به نیویورک رفتم، و این عالی بود. هنگامی که بازگشتم، باید پایان‌نامه کارشناسی ارشد خود را می‌نوشتم که بخشی از آن ساختن یک طرح رسانه‌ای بود. این بهترین فرصت برای دنبال کردن ایده ساختن رسانه Indómita بود. من و همکارم Jessica Zambrano Alvarado جسیکا سامبرانو الوارادو با انجام شماری نظرسنجی و مصاحبه این ایده را اجرا کردیم. همان وقت بود که ایی‌میلی از مرکز بین‌المللی خبرنگاران دریافت کردم مبنی بر ارائه وام بلاعوض به کسانی که برنامه رهبران نوظهور رسانه‌ها را به پایان برده بودند. مبلغ این وام، سه هزار دلار بود. ما با همین پول، Indómita را ایجاد کردیم. بعد از آن از Dart Center (مرکز دارت)، IWMF (بنیاد بین‌المللی زنان در رسانه‌ها) و چند نهاد دیگر هم کمک مالی دریافت کردیم. خواندن وبسایت ما فعلاً رایگان است، اما به فکر معرفی یک طرح اشتراک هستیم. ما مخاطبان پروپا قرصی داریم که از ما اطلاعات می‌خواهند و این عالی است، چرا که در اکوادور مقالات طولانی ۳۰ هزار کاراکتری معمولا خواننده نداشته است [،اما از مطالب وبسایت ما استقبال می‌شود.]
چطور شد که به‌عنوان هماهنگ‌کننده و مترجم محلی خبرنگاران خارجی شروع به کار کردید؟
هیچ‌گاه نمی‌دانستم که این کار را خواهم کرد. از نیویورک‌تایمز تماسی دریافت کردم که در آن از من خواستند در اکوادور با گروه خبرنگاران آنها همراه باشم. این کار برای من اعتبار ایجاد کرد و رسانه‌های دیگر هم برای همکاری، با من تماس گرفتند. کار دشواری است، چون من هم با خبرنگاران در خیابان‌ها هستم، هم در عملیات‌های پلیس و ارتش حضور دارم و هم با مردم در محله‌های بسیار خطرناک مصاحبه می‌کنم. تجربه من با نیویورک‌تایمز هم عالی بود، چون مدیران مستقیم من زن بوده‌اند، و از این رو، توانسته‌اند نگاهی متفاوت‌تر و دیدگاه‌هایی زنانه تر داشته باشند.
آی جی نت به شما چه کمکی کرده و چگونه فعالیت در انجمن خبرنگاری از بحران مرکز بین‌المللی خبرنگاران را آغاز کردید؟
فکر می‌کنم آی جی نت منظم‌ترین و به‌روز‌ترین وبسایت برای دیدن فرصت‌های خبرنگاری است. من هر دوشنبه -- در آغاز هفته کاری -- این وبسایت را باز می‌کنم. برای مثال در سال ۲۰۲۱ وقتی اولین دُز واکسن کووید-۱۹ را تزریق کردم، چرخه عادت ماهانه‌ام اندکی تغییر کرد. در توییتر دیدم که زنان بسیار دیگری به توییت من در این باره پاسخ داده‌اند و گفته‌اند که واکسن برای آنها هم این اثر جانبی را داشته است. همین وقت بود که در وبسایت آی جی نت، فرصتی مرتبط با این موضوع را دیدم: یک برنامه سازمان IWMF (مرکز بین‌المللی زنان در رسانه‌ها) که بر ایمن‌سازی و واکسیناسیون در آمریکای لاتین متمرکز بود. فکر کردم این بهترین فرصت برای کسب دانش بیشتر پیرامون چگونگی پوشش خبری واکسن‌ها و شیوه کار آنهاست. در این فرصت که برای پذیرش در آن نیاز به گذراندن دو مرحله بود، پذیرفته شدم. مرحله اول دوره‌های آموزشی آنلاین بود و در مرحله دوم، ایده‌های خود را برای تهیه گزارش فرستادیم.
فرصتی دیگر که در آی جی نت دیدم، فلوشیپ (فرصت مطالعاتی) رهام الفرای سازمان ملل متحد بود. وقتی این فرصت را دیدم، در جزیره گالاپاگوس مشغول کار روی یک گزارش بودم که در جریان تهیه آن با تیمی از سازمان ملل متحد مصاحبه کردم و برای این برنامه پذیرفته شدم. تجربه بسیار خوبی بود، چون نخستین باری بود که با همکارانی از سراسر جهان کار می‌کردم؛ همکاران من اهل هند، فیلیپین، کامرون، جامائیکا و برزیل بودند. ژانویه امسال با Daniel Dieb دانیل دیب، از انجمن پرتغالی زبانِ خبرنگاری بحرانِ مرکز بین‌المللی خبرنگاران، در مورد بحران جاری در اکوادور گفتگو کردم. ما در مورد این که قاچاق مواد مخدر و بحران در زندان‌ها در کشور من چگونه به هم پیوند دارند، صحبت کردیم. من همچنین اشاره کردم که پوشش خبری این موضوع هم از دید انسان‌دوستانه مهم است و هم از این روی که خبرنگاران کشورهای دیگر باید از زمینه این گونه مسائل آگاه باشند تا بتوانند مسئولانه پیرامون رویدادهای اینجا گزارش تهیه کنند.
از برخی از مشکلاتتان در حوزه کار‌آفرینی برایمان بگویید.
در حال حاضر ما روی یک طرح بزرگ که از سوی Pulitzer Center (مرکز پولیتزر) حمایت مالی می‌شود، کار می‌کنیم. این طرح درباره زندان‌ها و پوشش خبری آنها از دیدگاه جنسیتی است. اکوادور درگیر یک بحران شدید در زندان‌ها، قاچاق مواد مخدر و بحران امنیتی است. اخیراً وبسایت ما هک شد، اما توانستیم آن را بازیابی کنیم. فکر می‌کنم کار ما اهمیت دارد، وگرنه دلیلی نداشت وبسایتمان مورد توجه قرار گیرد و هک شود. وبسایتمان درست همان روزی هک شد که گزارشی درباره کشته شدن کودکان در پی قاچاق مواد مخدر منتشر کردیم. از آنجا که روی طرح تهیه گزارش از زندان‌ها هم کار می‌کنیم، فکر می‌کنم هک شدنمان ممکن است به این دلیل هم انجام شده باشد.
تصاویر با اجازه تالي پونسه منتشر شده‌اند.
این مصاحبه برای کوتاه‌تر شدن و وضوح بیشتر، ویرایش شده است.
مقالات بیشتری نوشته
