گزارشی که به تازگی از سوی مرکز بین المللی خبرنگاران برای یونسکو تهیه شده است نشان می دهد که خشونت علیه زنان رو به افزایش است و با تبعیض نژادی، تبعیض مذهبی و همجنسگراهراسی تشدید می شود. این نخستین باری است که تحقیقاتی از این دست در سطحی جهانی و با بعدی فراگیر برای تهیه این نوع گزارش انجام می شود.
حملات مجازی زن ستیزانه و مملو از اطلاعات جعلی اغلب با اشاره شخصیت های سیاسی به آنها رایج می شوند و به افراط گرایی و پوپولیسم آمیخته می شوند و با کمک تریبون های شبکه های مجازی انتشار گسترده ای می یابند.
این مطالعه که به بررسی روند و الگوهای خشونت اینترنتی علیه زنان خبرنگار پرداخته، در مورد این تحقیق کرده که خبرنگاران زن چگونه با آزارها و تبعیض هایی که با آنها مواجه می شوند و آزار آنلاین متعاقب آن، از خبرنگاری مستقل و آزاد دور می شوند چون این نوع فعالیت آنها را در معرض خطر قرار می دهد. این مطالعه با نظرسنجی از ۱۷۰ خبرنگار در سراسر جهان تدوین شده است.
از شمار زنان خبرنگاری که مورد نظرسنجی و پرسش قرار گرفته اند بین۸۰ و ۹۰ درصد از زنان یهودی، عضو اقلیت قومی و سیاهپوست، و ۶۴ درصد زنان سفیدپوست گفته اند که مورد آزار مجازی قرار گرفته اند.
یک خبرنگار سیاهپوست بی بی سی گفته است که به او توهین شده و در فضای مجازی حتی از او با نام میمون نام برده شده است. ۷۰ درصد زنان غیرهمجنسگرا مورد آزار جنسی قرار گرفته اند و ۸۸ درصد زنان همجنسگرا و ۸۵ درصد زنان دوجنسگرا نیز.
بیش از نیمی از زنان عرب گفتند که مورد آزارهایی در دنیای عادی (غیر از دیجیتال) قرار گرفته اند که باور دارند اغلب در فضای آنلاین ریشه داشته است.
یکی از مجریان اصلی شبکه الجزیره می گوید که در میان ایی میل های تهدیدآمیز و آزاردهنده ای که دریافت می کرده، به مرگ نیز تهدید شده است.
نزدیک یک پنجم زنان خبرنگاری که مورد نظرسنجی قرار گرفتند گفتند که از نظر فیزیکی احساس عدم امنیت می کردند و بیشترین میزان آسیب به سلامت روانی آنها وارد شده است.
وقتی زنان خبرنگار پیرامون موضوعات مربوط به جنسیت و خشونت خانگی یا حق سقط جنین و جلوگیری از بارداری یا موضوعات مربوط به جامعه تراجنسی گزارش تهیه می کنند میزان آزارهای آنلاین بیشتر می شود و بر شدت آنها افزوده می شود.
زنان سیاهپوست در کشورهای غربی دچار حملات آنلاینی هستند که گاه ناشی از تمرکز یک نماینده مجلس یا شخصیت سیاسی بر توییت یا فعالیت خبرنگاری آنهاست و آن را بزرگنمایی می کند و سبب تمرکز آزارگران بر روی آن می شود.
سه چهارم زنان خبرنگار می گویند که برای کار از فیس بوک و توییتر استفاده می کنند اما تنها ۳۹ درصدشان خشونت را به فیس بوک گزارش کرده اند و تنها ۲۶ درصد این نوع گزارش را به توییتر اطلاع داده بودند که نشان از عدم تمایل زنان به گزارش خشونت و آزار مجازی است.
وقتی این نوع آزارها به زبان های کشورهای غیراروپایی و آمریکایی اتفاق می افتد، احتمال گزارش شدن آنها کمتر است، مثلا یک خبرنگار پاکستانی که مورد این نوع آزار قرار گرفته بود، طی نظرسنجی گفت که این نوع آزارها را گزارش نمی کند چون کسی به آزاری که به زبان اردو انجام می شود توجهی نمی کند، چرا که زبان همه این شبکه های مجازی انگلیسی است.
تنها ۲۵ درصد زنان خبرنگار این نوع آزارها را به کارفرمایشان اطلاع می دهند و فقط ۱۱ درصد آنها به پلیس گزارش می کنند. شماری از این زنان می گویند که هنگامی که به کارفرمایانشان این نوع خشونت های آنلاین را گزارش کرده اند پیامدهای بدتری دیده اند و این سبب شده که تصمیم بگیرند دیگر این نوع آزارها را با مدیرانشان در میان نگذارند.
بسیاری از زنان خبرنگار گفتند که درپی آزار مجازی رفتار خودشان را عوض کردند و الگوهای رفتاری شان را تغییر دادند یا حتی نقل مکان کردند یا مخفی شدند. عده ای حتی به کلی خبرنگاری را رها کرده اند.
یک خبرنگار زن سریلانکایی ناگزیر شد که کشورش را به مقصد هند ترک کند و از اسلامگرایان افراطی که او را آزار می دادند و تهدید می کردند، بگریزد.
تهیه کنندگان این گزارش می گویند که به موازات پیشرفت فن آوری، راه های آزار آنلاین خبرنگاران، به ویژه زنان، نیز افزایش می یابد. این گزارش ۲۸ توصیه برای کمک به نهادهای دولتی، ایالات مستقل، تریبون های عمده مجازی، نهادهای خبری و دیگران برای مبارزه با خشونت مجازی دارد. همچنین دو مطالعه موردی عمده را در برمی گیرد که به واکاوی حملات آنلاینی می پردازد که ماریا رسا، خبرنگار فیلیپینی ـ آمریکایی و کرول کدوالادر، خبرنگار بریتانیایی تحمل کرده اند و پیامدهای آن را بررسی می کند.
تصویر اصلی از آنسپلش، عکاس: Christina @ wocintechchat.com.