الیزابت کاکرین سیمن نخستین، یا دست کم یکی از چند نخستین خبرنگار حرفه ای زن در آمریکا، و به طور قطع نخستین زن خبرنگاری که در اوج محدودیت و عدم امکان فعالیت زنان در عرصه خبرنگاری به عنوان خبرنگار تحقیقی از خود جسارت حرفه ای بی بدیلی نشان داد و حاصل کار جسورانه و شجاعانه اش اثر مثبت شایان توجهی بر وضع بيمارستان های روانی آمریکا و شرایط بیماران بستری در آن گذاشت که خدمت عظیمی به این هر دو تلقی می شود.
وی جسورانه دست به کاری زد که آن هم در اوج محدودیت های حرفه ای زنان در سراسر جهان از جمله غرب، زبانزد شد.
الیزابت کاکرین سیمن در سال ۱۸۶۴ در ایالت پنسیلوانیای آمریکا زاده شد. او در دورانی که زنان به عنوان خبرنگار پذیرفته نبودند، مطلبی را با نام مستعار نلی بلای برای نشریه ای معتبر فرستاد که مورد توجه واقع شد و وقتی سردبیر نشریه دریافت که نلی بلای زن است، نتوانست بر موضع خود در مخالفت با فعالیت خبرنگاری زنان پافشاری کند. الیزابت که نام حرفه ای اش همان نلی بلای ماند، این نام را به سبب مبهم بودن آن برگزید، چون می توانست اسم زنانه یا مردانه ای باشد و او می دانست که اگر مسئولان نشریه بفهمند که زن است، مطلبش را نخواهند خواند.
نلی بلای که از زمان آغاز فعالیت حرفه ای خبرنگاری اش از سوی دوستان و آشنایان هم «نلی» خوانده می شد، در سال ۱۸۸۹ سفر مشهوری که پوشش خبری بسیاری یافت، به دور دنیا کرد که سریعترین سفر دور جهان تا آن زمان بود که رکورد خیالی داستان دور دنیا در هشتاد روز نوشته ژول ورن را شکست، چون نلی موفق شد طی ۷۲ روز این سفر را به اتمام برساند.
اما آنچه او را پس از آن مشهور کرد و تا امروز وی را بیش ازهر فعالیت دیگرش در حرفه خبرنگاری تحقیقی مایه شهرت عام و خاص و فراگیری درس های خبرنگاری حرفه ای بسیاری از او کرده، جسارتی بود که آن زمان تقريبا کسی حاضر به انجام آن نبود، چه رسد به آن که زنی که مانند زنان دیگر در آن دوران در میان محدودیت های حرفه ای بسیار آن زمان زندگی و فعالیت می کرد، به چنین کاری دست زده باشد.
نلی بلای خود را در سال ۱۸۸۷ پس از متقاعد کردن سردبیرش به عنوان بیمار روانی جا زد و به یک بيمارستان روانی منتقل شد و ده روز آنجا بستری بود. پس از آن، گزارشی برای نشریه نیویورک ورلد نوشته که نسخه مفصل تری از آن کتابی شد به نام «ده روز در ديوانه خانه» که حکایتی دست اول بود از تجربه های نلی در آسایشگاه روانی. از این که تا چه حد با بیماران روحی بدرفتاری می شود و آنها تا چه اندازه پیوسته مورد تحقیر قرار می گیرند. این، سبب آگاهی رسانی گسترده عمومی شد که سبب تغییر رویه در بسیاری از بیمارستان روانی شد و مسئولان شهر نیویورک را بر آن داشت که برای احتراز از بدنام تر شدن به سبب عملکردشان در یک بيمارستان روانی دولتی، تخصیص یک میلیون دلار در سال را به بهبود وضع بيمارستان های روانی را تصويب کنند.
بلای از جبهه های جنگ جهانی اول نیز گزارش تهیه کرد و از جنبش مدنی زنان آمریکا. او در سال ۱۸۹۵ در سی و یک سالگی با میلیونر مشهور هفتاد و یک ساله ای به نام رابرت سیمن ازدواج کرد. نه سال بعد، آقای سیمن درگذشت و نلی از کار خبرنگاری بازنشسته شد و به جای همسر فقیدش اداره کارخانه فولاد او را به عهده گرفت.
بلای در سال ۱۹۲۲ و در سن ۵۷ سالگی از ذات الريه درگذشت.
تصویر از OPENCLIPART
Другие статьи
