Center for Cooperative Media یا مرکز همکاری رسانه‌ای در دانشکده‌ی ارتباطات و رسانه‌ی دانشگاه ایالتی مونتکلر مطالعه‌‌ی بر روی افزایش همکاری میان نهادهای خبری انجام داده است و اخیرا گزارشی را پیرامون آنچه همکاری خبرنگاری نامیده می شود، منتشر کرد، و گفت که از آزمون به تجربه رسیده است.
این گزارش که توسط Sarah Stonbely، مدیر تحقیقات مرکز همکاریهای رسانه‌ای تهیه شده است، شش الگوی خبرنگاری تعاملی را برای بیش از پانصد اتاق خبر در آمریکا و اروپا معرفی کرده است و تاکید کرده که نکته‌ی مهم در این راستا، آن است که متوجه باشیم که خبرنگاری تعاملی همواره در پی آن است که محتوایی تولید کند که بهتر از هر دستاوردی است که یک خبرنگار، اتاق خبر، یا حتی نهاد خبری می تواند به تنهایی تولید کند.
این شش الگو را اینجا می خوانید:
۱. فعالیت جداگانه: طرح‌هایی که اعضای شرکت کننده یا پدید آورنده‌ی آن‌ها جداگانه کار خود را انجام می دهند و در نهایت به اشتراک می گذارند. به این ترتیب، امکان آن که نهادهای خبری کوچک‌تر با نهادهای بزرگتر مشارکت داشته باشند و کارشان هم به شیوه‌ی گسترده تر دیده شود، بیشتر می شود. در این میان، مهم آن است که بر کنترل کیفیت تمرکز شود تا درستی و اعتبار کار تضمین شود.
به دشواری می توان گفت که این نوع طرح‌ها چگونه پیش می روند. The Reentry Project یا طرح ورود دوباره، در فیلادلفیا بر بازگرداندن زندانیان به جامعه به دنبال آزادی شان از زندان تمرکز دارد. سردبیر این طرح Jean Friedman-Rudovsky جین فریدمن-رودکووسکی است که می گوید مطمئن نیست چند نفر با اهداف و فعالیت‌های این طرح آشنایند، اما شنیده است که شمار کسانی که با آن آشنایی پیدا می کنند، به مرور بیشتر شده است.
۲. همکاری در تهیه‌ی گزارش: نمونهی از این کار، که همکاری برای تهیه‌ی گزارش را در Electionland نام دارد که همکاری میان هفت نهاد شناخته شده، ۲۵۰ اتاق خبر، و ۶۰۰ خبرنگار داوطلب در سراسر جهان برای پوشش خبری انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۶ آمریکا بود. علیرغم ویژگی‌های مثبت این طرح، احتمال مخدوش شدن اولولیت‌ها دراتاق‌های خبر گوناگون وجود دارد، که در نهایت بر نتیجه‌ی همکاری اثر خواهد گذاشت.
۳. طرح‌های تلفیقی: این طرح‌ها در مرحله‌ی سازماندهی، محتوا، داده، و منابع را با یکدیگر به اشتراک می گذارند. طرح خبرنگاری افشای اسناد پاناما و First Draft News’ CrossCheck در میان نمونه‌های این نوع طرح‌ها هستند.
۴. همکاری مداوم اما جداگانه: این نوع طرح‌ها، شامل همکاریهایی هستند که در آن، شرکت کنندگان در طرح، جداگانه به تهیه‌ی محتوا می پردازند و بعد آن را به اشتراک می گذارند. این، یکی از قدیمی ترین شیوه‌های شناخته شده‌ی همکاری خبرنگاری است که میان رسانه‌هایی چون سی ان ان و یو اس ای تودی انجام می شود.
۵. همکاری مداوم، با مشارکت در تهیه‌ی گزارش: همکاریهایی که طی آن‌ها خبرنگاران با یکدیگر همکاری می کنند تا گزارش تهیه کنند. یکی از این نمونه‌ها طرح پوشش با همکاری است که میان ان پی آر و شبکه‌های رادیویی وابسته به آن انجام می شود.
The Detroit Journalism Cooperative یا طرح همکاری خبرنگاری دیترویت هنگام آغاز فعالیتش در سال ۲۰۱۴، قرار بود موقت اما جداگانه باشد و پنج نهاد خبری دیترویت را برای پوشش خبری رویدادهای پس از ورشکستگی دیترویت فعال کرد و از نهادهای فورد و نایت کمک هزینه دریافت کرد، اما هر نهادی مبلغ متفاوتی دریافت کرد، که سبب اختلاف نظر شد و نتیجه‌اش آن شد که این نهادها اولولیت‌های متفاوتی در پوشش خبری پنجاهمین سالگرد Kerner Commission report یا گزارش کمیسیون کرنر داشتند.
سردبیری که مدتی پس از این استخدام شد، دریافت که خبرنگاران فرصت کافی صرف نوشتن گزارش‌ها نمی کنند و تمرکز آن‌ها بر شبکه‌های اجتماعی بیش از اندازه‌ی مناسب و غیر ضروری است.
۶. همکاری مداوم و هماهنگ: همکاریهای مداوم در سطح سازماندهی. این الگو هنوز معمول نیست، اما می تواند راهی مبتکرانه برای انجام این نوع فعالیت‌ها باشد. نمونهی از آن، طرحی است به نام CoastAlaska که هفت ایستگاه عمومی رادیویی در آلاسکا را شامل می شود که هریک فعالیت خود را جداگانه انجام می دهد اما از نظر بازرگانی و فعالیت‌های تجاری، با هم هماهنگند و همکاری می کنند. نمونهی دیگر از این نوع همکاری، TAPinto در نیوجرزی است.
Jeff Young جیف یانگ که سردبیر یکی از این نوع ایستگاه‌ها در اوهایوست و دوره‌ی نیمن را هم در سال ۲۰۱۲ گذرانده، می گوید: «همکاریهای از این نوع هر از گاه مثل موجی در منطقه رواج می یابد. گزارش‌های محلی اغلب تبدیل به گزارش‌های عمده تر منطقه‌ای می شوند، و بعد می توان نکات و بخش‌های گوناگون آن‌ها را به هم ربط داد و فهمید در سطح گسترده تر (در منطقه) چه اتفاقی افتاده است.
تصویر اصلی از فلیکر، با مجوز Ville Säävuori.