مارگریت هیگینز هال که روز سوم سپتامبر ۱۹۲۰ زاده شد، خبرنگار آمریکایی جنگ بود که از جنگ جهانی دوم، جنگ کره و جنگ ویتنام گزارش تهیه کرد و از زنانی بود که راه را برای فعالیت حرفه ای گسترده تر زنان خبرنگار گشود.
او از سال ۱۹۴۲ تا ۱۹۶۳ برای نشریه نیویورک هرالد تریبیون کار می کرد. هیگنیز نخستین زنی بود که برنده جایزه پولیتزر ویژه خبرنگاران خارجی شد. جایزه پولیتزر در سال ۱۹۵۱ به پاس پوشش خبری اش از جنگ کره به او داده شد.
خانم هیگینز دانش آموخته دانشگاه کلمبیا (در نیویورک) و دانشگاه برکلی کالیفرنیا بود و در رشته خبرنگاری فوق لیسانس داشت.
او طی دوران دانشجویی سختکوشانه درس می خواند و هدفش این بود که از هم کلاسانش که اغلب مرد بودند، پیشی بگیرد. هیگینز با تلاش بسیار به این هدف دست یافت.
مارگریت هیگینز همواره مشتاق بود که خبرنگار جنگ شود و موفق شد که مدیریت نشریه نیویورک هرالد تریبیون را متقاعد کند که او را در سال ۱۹۴۴ به اروپا بفرستد. پس از اقامت و کار در لندن و پاریس، سردبیران نشریه، او را در سال ۱۹۴۵ برای تهیه گزارش راهی آلمان کردند. در سال ۱۹۴۷، او رئیس دفتر برلین نشریه شد.
هیگینز در سال ۱۹۵۰ به ریاست دفتر توکیوی نیویورک هرالد درآمد و با استقبال بسیار سرد همکارانش در آن دفتر مواجه شد.
مدت کوتاهی پس از رسیدن به ژاپن، جنگ کره آغاز شد و هیگینز یکی از نخستین خبرنگارانی بود که برای تهیه گزارش راهی جبهه جنگ شد . پس از گرفتار شدن در ساحل شمالی رودخانه هان در پی بمبگذاری پل هانگانگ و درخواست کمک از ارتش آمریکا، ژنرال آمریکایی به نام والتون واکر به او دستور داد از کره خارج شود. واکر گفت زنان جایی در جبهه ندارند و ارتش فرصت ندارد که امکانات ویژه برای آنها فراهم کند.
هیگینز از افسر ارشدی که مقامی بالاتر از واکر داشت، خواهش کرد که در کره بماند و او نیز پذیرفت و طی تلگرامی که به نیویورک هرالد تریبیون فرستاد، از مارگریت هیگینز تقدیر کرد و گفت که ارتش و به طور کلی جامعه آمریکا، به او بسیار احترام می گذارند.
خبرنگاری در کره، جایزه سال ۱۹۵۰ جورج پالک را نصیب هیگینز کرد. او تا پایان زندگی به پوشش خبری امور بین الملل ادامه داد و با رهبرانی چون فرانسیسکو فرانکو، نیکیتا خروشچف و جواهر لعل نهرو گفت و گو کرد. او در سال ۱۹۵۵ دفتر مسکوی نشریه تریبیون را گشود و ریاست آن را به عهده گرفت. پس از مرگ استالین او نخستین خبرنگار آمریکایی بود که اجازه بازگشت به اتحاد جماهیر شوروی را یافت.
او طی دوران فعالیت حرفه ای اش، بارها به شدت بر سر مسائل مختلف با همکارانش اختلاف پیدا کرد؛ از جمله بر سر اجازه حضور در جبهه جنگ و بر سر تفاوت دیدگاه یا ایدئولوژی.
هیگینز به شدت با گرایش به کمونیسم و عقاید کمونیستی مخالف بود، که از موارد اختلاف دیگر او با شماری از همکارانش بود. او در سال ۱۹۶۳ به نیوزدی پیوست و مأموریت یافت که از ویتنام گزارش تهیه کند. برای این کار از صدها روستای ویتنام دیدن کرد. او بعدها گفت که اغلب خبرنگاران مردی که به ویتنام رفته بودند تا گزارش تهیه کنند، هرگز از سایگون خارج نشدند.
مارگریت هیگینز در دوران محدودیت شدید فعالیت زنان و موانع و رقابتی که با آنها روبه رو بود، تمام تلاش خود را به کار می گرفت و به گفته همکاران و دوستانش «هر کاری لازم بود، می کرد» تا بتواند گزارش تهیه کند یا گفت و گوی مورد نظرش را انجام دهد.
به گفته بسیاری از خبرنگاران و عکاسانی که در آن دوره فعالیت می کردند، پذیرفتن این که زنی برای تهیه گزارش به جبهه جنگ راه داده شود و درضمن با استعداد، هوشمند و شجاع هم باشد، تقریباً ناممکن بود و جدا از مردان، اغلب زنان هم به شدت به زنان دیگر حسادت می کردند. هیگینز هم از اتهاماتی که به او زده می شد و آنچه همکارانش پشت سرش درباره او می گفتند، به خوبی آگاه بود اما اهمیتی نمی داد و تنها بر کارش تمرکز داشت.
هیگینز دوبار ازدواج کرد و دو فرزند داشت. همسر دومش ژنرال هال بود که از فرماندهان نیروی هوایی ارتش آمریکا بود.
خانم هیگینز در نوامبر سال ۱۹۶۵ از مأموریتی در ویتنام جنوبی به خانه اش در واشنگتن دی سی بازگشت. او در ویتنام به بیماری لیشمانیوزیس (بیماری انگلی پوستی که از راه نیش نوعی پشه خاکی وارد بدن می شود) مبتلا شده بود؛ بیماری که به مرگش انجامید. او هنگام مرگ در روز سوم سال ۱۹۶۶ (۳ ژانویه ۱۹۶۶)، ۴۵ ساله بود. هیگینز در گورستان ملی آرلینگتن مدفون است.
تصویر از ویکی میدیا کامنز
إقرأوا المزيد من المقالات لـ
